Het eerste wetsvoorstel kwam van een groep Bondsdagleden rond Lars Castellucci (SPD) en Ansgar Heveling (CDU). Zij wilden een wettelijk verbod van georganiseerde hulp bij zelfdoding en euthanasie via het strafrecht regelen. Georganiseerde stervenshulp zou wat hen betreft zijn toegestaan als de persoon in kwestie volwassen is en weet wat hem te wachten staat. Hij of zij moet minstens twee keer door een psycholoog zijn onderzocht en er moet een adviesgesprek zijn gevoerd. De groep wil sociale druk uitsluiten. Ook moet zeker zijn dat iemand niet in psychische nood verkeert. Dit wetsvoorstel werd donderdagmorgen verworpen met 304 stemmen voor, 363 stemmen tegen en 23 onthoudingen.

Het tweede wetsvoorstel kwam van een groep rond Katrin Helling-Plahr (FDP) en Renate Künast (Groenen). Zij wilden dat euthanasie niet langer binnen het strafrecht zou vallen. Zij zijn van mening dat mensen die euthanasie wensen toegang moeten hebben tot middelen waarmee ze een einde aan hun leven kunnen maken. Daaraan vooraf moet een adviesgesprek hebben plaatsgevonden. Dit wetsvoorstel werd eveneens weggestemd, met 287 stemmen voor, 375 stemmen tegen en 20 onthoudingen.

Het Duitse parlement was verplicht een nieuwe regeling voor euthanasie te vinden, omdat het Constitutionele Hof in Duitsland in 2020 euthanasieparagraaf 217 nietig verklaarde. De paragraaf druiste, aldus een uitspraak van het hof, in tegen het in de grondwet vastgelegde persoonlijkheidsrecht van burgers. „Daaronder valt ook het recht om zelf te bepalen wanneer je sterft”, zei een van de rechters. Paragraaf 217 maakte hulp bij het sterven vrijwel onmogelijk.

De uitspraak van het Constitutionele Hof in Karlsruhe werd gedaan toen Angela Merkel nog bondskanselier was. Zij kon de zaak niet oppakken, omdat het Hof oordeelde dat er eerst een brede maatschappelijke discussie over euthanasie moest plaatsvinden. Dat gebeurde dan ook. Via de media volgde een uitwisseling van standpunten en gedachten.

In Duitsland ligt euthanasie nog gevoeliger dan in Nederland. Het begrip euthanasie herinnert de Duitsers aan de honderdduizenden lichamelijk gehandicapten en mensen met een verstandelijke beperking die de nazi’s ombrachten. De Duitsers gebruiken daarom de term Sterbehilfe, ofwel hulp bij het sterven.

De Duitse stichting Patiëntenbescherming wees overigens ieder wetsontwerp van de hand. Zij stelt dat het zelfbeschikkingsrecht van mensen die willen sterven en de bescherming tegen misbruik door anderen veel te complex zijn om in een wet vast te leggen.