Aan de conferentie deden 193 landen mee. Tadzjikistan was naast Nederland de andere medeorganisator.

De afspraken lopen sterk uiteen, maar liggen vaak in het verlengde van duurzame doelen van de VN. Zo is onder meer afgesproken meer kennis te delen, het WASH-hygiëneprogramma uit te breiden naar meer regio’s en drinkwater betaalbaar te houden. Ook gaat de natuur vaker als oplossing in plaats van belemmering worden gebruikt voor waterbeheersing en komt er meer aandacht voor waterkwaliteit.

Ook Nederland heeft bijgedragen. Minister Liesje Schreinemacher (Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking) heeft 50 miljoen euro vrijgemaakt, zodat Ethiopië, Zuid-Soedan, Soedan en Oeganda watergerelateerde rampen beter kunnen opvangen. Minister Mark Harbers (Infrastructuur en Waterstaat) richtte een panel op, waar verschillende landen maar ook investeerders kennis kunnen uitwisselen en meer kunnen samenwerken.

Volgens Harbers is „de tijd van mooie woorden nu echt voorbij” en moeten partijen aan de slag met de actiepunten. Schreinemacher zegt dat de maatregelen „in Nederland, maar zeker ook internationaal nodig zijn”. „Het is nu een kwestie van doorzetten en elkaar scherp houden, zodat alle initiatieven ook echt leiden tot beter watergebruik.” Beiden kijken „tevreden” terug op de conferentie.

Harbers zei eerder al tegen het ANP niet bang te zijn dat landen zich niet aan de toezeggingen zullen houden. „Andere landen zeggen nu ook: dit moet niet te lang duren.” De vorige waterconferentie was in 1977, maar Harbers verwacht nu een hoger tempo voor het nemen van verdere actie.

Hoewel de afspraken niet hard af te dwingen zijn, worden ze volgens Harbers toch nageleefd omdat landen elkaar erop aanspreken. Een diplomatieke bron zegt dat conferenties zoals deze vooral effectief zijn omdat landen niet voor elkaar onder willen doen. „Het lijkt alsof er alleen maar wordt gepraat, maar je zet al die mensen bij elkaar en ze willen wel laten zien dat ze iets gedaan hebben. Dat is de belangrijkste kracht van zo’n conferentie.”