Hoe Maarten na bijna veertig jaar zijn oude werk weer oppakte – al was het bij een andere werkgever
Het is alweer enige tijd geleden dat ik als weekendabonnee van het Reformatorisch Dagblad een briefje in de bus kreeg. Mijn bezorger was op zoek naar vervanging voor de vakantie. Dat leek me leuk. Later viel ik nog een keer een weekje in. De derde keer liep het uit de hand. Ik val nog steeds in.

De reden? Ik vind het leuk. Vroeger heb ik als aanstormend volwassene jarenlang de krant bezorgd. Inmiddels ben ik de vijftig gepasseerd. Voor de regionale ochtendkrant kon ik in de vorige eeuw de straten huis voor huis aflopen. In het noorden van Kampen, waar ik woon, fiets ik nu drie wijken door. De abonnees van het RD wonen verspreid.
Dat spreekt me meer aan. Ik hou van fietsen en ik krijg waardering. Om 17.00 uur ’s middags heb je vaker contact met abonnees dan om 5.00 uur ’s ochtends. En als je oog hebt voor kleine dingen, maak je best wat mee.
Natuurlijk zijn er ook vervelende momenten. Zo nodigde het winterweer van begin dit jaar niet echt uit. De straten sloegen wit uit – van vorst of pekel, dat blijft altijd spannend. De kou werd even verdreven toen ik achter een verliefd stelletje met blote handen kwam te fietsen. Al fietsend hielden ze elkaars handen vast. Hartverwarmend. Maar hoe zou dat gaan bij de eerste bocht of kruising?
De neiging om hand in hand met mijn geliefde te fietsen heb ik nooit gehad. Wel om mensen blij te maken met de krant. Heden als vaste invaller. Of met een ander mooi woord van deze tijd: herintreder.
Maarten van Gemert is RD-bezorger.