Wanneer wij deze woorden op zichzelf bezien, komen ze ons wat vreemd voor. Maar ze zullen duidelijk en vol onderwijzing zijn, wanneer wij het gehele tekstverband beschouwen.

In het eerste deel van dit hoofdstuk wordt verhaald dat Jezus bij Lazarus en zijn zusters het avondmaal gebruikte en daar door Maria gezalfd werd. In het tweede deel van dit hoofdstuk vinden wij de glorierijke intocht van Christus in Jeruzalem, als de Koning van Israël. Onder een eenparig gejuich werd het wonder dat aan Lazarus gebeurd was, uitgeroepen. Dit lokte veel mensen uit om Jezus tegemoet te gaan. Onder de menigte waren ook enkele Grieken, heidenen dus, die begeerden om Jezus te zien.

Lees ook

Lijdenstijd: de waarheid van het graan doet heel veel pijn

Hierop zei Christus, dat het uur dáár was dat Hij zou verheerlijkt worden. Dit betekent dat Hij aan Gods rechterhand zou zitten en als Koning zou heersen over de gehele wereld; dat Hij alle macht in de hemel en op aarde zou hebben; dat alle heidenen zouden komen om Hem te aanbidden en Hem als hun Koning te erkennen.

Maar Hij wilde Zijn discipelen niet steunen in hun vleselijke gedachten over Hem en Zijn Koninkrijk. Hij wilde ook niet dat Hij in Zijn vernedering voor hen een aanstoot zou zijn. Daarom sprak Hij dat Hij sterven moest vóórdat Hij verheerlijkt kon worden. En dat niet alleen, Hij sprak er óók over wélke dood Hij sterven zou, namelijk een heldhaftige en zegevierende dood vol heerlijke vruchten.

_Frederik van Houten,
predikant te Middelburg

(“De noodzaak van Christus’ dood”, Reveilserie nr. 202, maart 1984)

Frederik van Houten (1662–1711) heeft aan het einde van zijn leven een periode van zwaar lichamelijk lijden gekend. Hij droeg dit geduldig, in de wetenschap dat Jezus Christus het zwaarste lijden gedragen heeft en dat het lijden dat Gods kinderen overkomt hen meer aan Hem gelijk maakt.

De meditaties de komende week zijn genomen uit een lijdenspreek van ds. Van Houten, als onderdeel van de RD-serie Oud Goud. Zie ook RDMagazine._