Maar is er wel reden om te zingen over vrede op aarde, als de oorlogen maar niet ophouden, het aantal gewapende conflicten alleen maar toeneemt en als zelfs een vredige kerstmarkt wreed verstoord wordt? Oekraïne, Israël, Gaza, Maagdenburg – namen die voor zich spreken.

Ja, toch wel. Want hoewel maar een enkeling getuige was van die eerste engelenboodschap, toch wás de Vrede daadwerkelijk neergedaald. Omdat het geboren Kind de beloofde Vredevorst is.

De Vrede daalde neer en Zijn vrederijk wordt alleen maar groter. Dat gelooft en belijdt de christelijke gemeente, hoewel het voor het oog soms juist de andere kant op gaat. Soms lijkt de wanorde, de chaos en de zonde de overhand te hebben; maar het geloof ziet verder. Het kijkt over de grenzen van de tijd en reikhalst naar „het leven der toekomende eeuw”, zoals de geloofsbelijdenis van Nicea zegt. Een rijk waar de Vredevorst heerst en waarvan diezelfde belijdenis zegt dat Zijn rijk „geen einde zal hebben”.

Intussen zien we de duisternis van dood, zonde en oorlog om ons heen. Maar in die duisternis is een licht opgegaan. Een licht tot verlichting van de heidenen en tot heerlijkheid van het volk Israël. Een licht waarvan de evangelist Johannes schrijft dat „de duisternis het niet begrepen heeft”.

Diezelfde Johannes citeert later Jezus’ zelfgetuigenis: „Ik ben het licht der wereld; die Mij volgt, zal in de duisternis niet wandelen, maar zal het licht des levens hebben.”