Slaapverwekkend is het tellen wel. „Er zijn heel veel sterren, dus daarom kent de opdracht een tijdslimiet van een halfuur”, waarschuwde Anneke van de VVV me vanmorgen vroeg nog. Maar de waarheid zit toch anders in elkaar.

Verbaasd

Al na een paar minuten kijk ik verbaasd om me heen. De ‘sterren’ zijn op. Waar is de rest? Ik zoek in een naastgelegen ruimte van het centrum. Maar: geen ster te zien. Wel een soort vaarsimulator. Leuk om eens uit te proberen.

Dan tel ik dezélfde lampjes nog maar eens. Kijken of ik weer op 126 ‘sterren’ uitkom. Helaas! Ik eindig op 127 stuks. Waar gaat het mis? Ligt het aan de soms zo kleine ledjes, of aan de misleidende schroeven in het dak?

Ik wijzig mijn tactiek en besluit te tellen per plafondpaneel. Natuurlijk let ik ook beter op m’n tellen. Na het halve uur –en in totaal vier tellingen met dezelfde uitkomst– weet ik het zeker: het Maritiem Centrum bezit 129 ‘sterren’.

Typisch souvenirtje

Van Hollum gaat het naar Ballum. Ik beproef er mijn geluk om een typisch Amelands souvenirtje te ontvangen. Bij eetcafé De Boerderij probeer ik info in te winnen. Achter de bar staat Arend. Als ik hem vraag naar een souvenir, hoeft hij niet lang na te denken. Hij stuurt me naar een slijter, nog geen 100 meter verderop.

„Dit gaat mooi vlot”, schiet het door me heen. Zo houd ik extra tijd over voor de andere opdrachten van vandaag.

„Gewoon drinken”

Bij slijterij Nobel ontmoet ik Timon. Hij biedt me gratis een miniflesje met likeur aan. Het Nobeltje. „Een exclusief Amelands product. En dus een mooi souvenirtje. Het is zoet van smaak, met rozijn en vanille”, aldus Timon.

Het Nobeltje geniet zelfs bekendheid in het buitenland, beweert de verkoper. Als ik wegga, voegt Timon me nog toe: „Je komt er natuurlijk maar op één manier achter hoe het smaakt en dat is: gewoon drinken!”

Dichterlijke inspiratie

Vanaf Ballum gaat het op de fiets naar Nes. Speciaal voor de reserveopdracht –”Maak een gedicht over het natuurschoon op Ameland”– kies ik een recreatieve route door de duinen. Om wat dichterlijke inspiratie op te doen.

Het ene moment rijd ik langs zoetgeurende bloesems van rozenbottelstruiken, het volgende ogenblik ontwijk ik een minder welriekende massa paardenpoep.

Kabouterbos

Het is zonnig en warm. Al het groen om me heen krijgt er een extra mooi tintje van. Vogels zingen het hoogste lied. Genieten! Als ik door een berkenbos toer, valt het me op dat de bomen zo klein zijn. Het lijken wel miniatuurtjes. Ameland kent een soort kabouterbossen.

Aan het eind van de tocht zitten er complete coupletten in mijn hoofd. Het rijmschema staat al vast en de titel van het gedicht, weet ik ook: ”Ameland ademt”.

Het uiteindelijke gedicht kun je horen in de video. Als je de geschreven versie wilt bewonderen, dan kan dat hier.

Zomerserie

Puntuitredacteur Michiel zette koers naar Ameland om allerlei uitdagende opdrachten te doen. Dit is de vijfde aflevering in een zomerserie over zijn belevenissen.