Eigenlijk zou ik rond 14.00 uur ’s-Gravenpolder aandoen. Het plan was om daar bij mijn zus en de familie Van de Vreede langs te gaan. Maar de klok en mijn vermoeide lichaam zeggen dat het zeer onverstandig is om deze omweg van zo’n 15 kilometer te maken. Dus besluit ik het bezoek aan het Zuid-Bevelandse dorp af te bellen en vanaf Nieuwerkerk direct naar Vlissingen te fietsen.
„Zal ik je met de auto tegemoetrijden? Dan kan ik je van wat bagage verlossen”, stelt mijn zus voor nadat ik haar per telefoon over de gewijzigde plannen vertel. Eigenlijk vind ik het een teken van zwakte om bagage te lozen, maar de redelijkheid wint het van mijn ego. En zo laad ik in de buurt van Zierikzee een paar tassen met kleding en logeerspullen in de kofferbak van mijn zus’ auto.
De brug staat open. Dus trap ik op het eerste deel van de Zeelandbrug een lange rij stilstaande auto’s voorbij. Menig autoraampje gaat naar beneden. „Succes”, schreeuwen mensen me toe. Er is ook verbazing: „Knappe jongen als je de overkant haalt”, brult een gezette man vanuit zijn Fiat Multipla. In alle bescheidenheid durf ik hem geen ongelijk te geven, want het stormt boven de Oosterschelde.
De verbinding tussen Schouwen-Duiveland en Noord-Beveland is 5,5 kilometer lang. Onder normale omstandigheden zou ik daar met de fiets een kwartier voor nodig hebben; nu zo’n vijftig minuten. De razende stormwind probeert me terug te duwen. Tergend langzaam kruip ik vooruit, zo’n beetje in looptempo.
Onder aan de brug voel ik dat er iets geknakt is in mijn lijf. De energie is weg. De benen willen niet meer. Maar opgeven met het eindpunt in zicht is geen optie. Na een paar mueslirepen zet ik de tocht weer voort.
Emotie
De navigatie stuurt me dwars over Noord-Beveland naar Zuid-Beveland. Nabij Wolphaartsdijk moet ik steeds een dijk op en af. Na iedere beklimming doen m’n benen meer pijn. Ik klamp me vast aan de omstreden gedachte dat pijn slechts een emotie is. Het uitschakelen van die emotie lukt helaas maar matig.
Uiteindelijk beland ik op een gigantisch lang en eentonig fietspad langs het Veerse Meer. Op het water naast me ben ik snel uitgekeken. Op de onafzienbare lap asfalt ook. Het zicht op de buigende rietstengels die illustreren hoe de wind me tegenwerkt, is ook weinig bemoedigend. Om toch het gevoel te krijgen dat ik vorder, ga ik de witte streepjes op het midden van het pad maar tellen. Ergens rond de 530 raak ik de tel kwijt.
Rond kwart voor zes ben ik bij het tussenstation in Vlissingen. Supermarkt Jumbo, van eigenaar Vader, nodigde me een week eerder uit voor een sanitaire stop.
Na een bezoek aan het toilet, een verfrissende sessie bij de wastafel en een heerlijke kop koffie in de kantine stap ik weer op. Maar voor ik wegfiets, krijg ik een tas vol heerlijke etenswaren overhandigd. Met bolussen, alcoholvrij bier en twee warme broodjes van de Surinaamse foodtruck die vandaag voor de winkel stond.
Pont
Als ik het havengebouw in Vlissingen inrijd, staat er een pont op het punt van vertrekken. De vrouw aan de balie is zo aardig om per portofoon de boot aan wal te houden tot ik erop sta. En zo vaar ik om kwart voor zeven naar Zeeuws-Vlaanderen.
Vanaf de haven in Breskens fiets ik naar Nieuwvliet. Eigenlijk woont de meest zuidwestelijke abonnee in Aardenburg, maar vanochtend appte mijn collega dat ik daar niet terechtkon. Dat was toen een teleurstelling, maar nu vind ik het wel fijn, want Nieuwvliet ligt een halfuurtje dichterbij.
Rond acht uur kom ik aan bij de woning van het echtpaar Mabelis. Zij wonen boven een winkel met grasmaaiers en soortgelijke apparaten. Vroeger was meneer Mabelis eigenaar, twee jaar geleden heeft zijn kleinzoon de zaak overgenomen. Tollend op m’n benen parkeer ik de bakfiets in de werkplaats van het bedrijf.
Terwijl ik mijn spullen uit de bakfiets til, realiseer ik me ineens dat ik vier dagen geleden nog in Groningen was, en dat de bakfiets sindsdien bijna 500 kilometer heeft afgelegd. En dat ik zo veel dankbaarheid verschuldigd ben aan Hem die mij over talloze gevaarvolle wegen heeft bewaard. Dankbaarheid vanwege alle scheppingspracht die ik mocht bewonderen. Vanwege het feit dat de bakfiets van Jansen2wielers geen krimp gaf. Vanwege de gezondheid en de conditie die mij gegeven is. Vanwege alle fijne ontmoetingen en goede gesprekken die ik onderweg mocht hebben. Vanwege de uiterst vriendelijke en gastvrije abonnees van de krant waar ik voor mag werken.
