Kussen onderweg

Voordat ik op pad kan, probeer ik de Mitsubishi Spacewagon om te bouwen tot een soort camper. De leuning van de middelste bank klapt eenvoudig naar voren. Vertwijfeld kijk ik om me heen. In zo’n kleine ruimte valt niet te slapen.

Dan ontdek ik dat de leuning van het achterste bankje hele­maal naar achteren kan. Nu ontstaat er een soort ziekenhuisbedopstelling. De ruimte tussen de twee banken is wel op te vullen met kussens. Neem ik aan.

Op zolder ligt een oud versleten matras. Dat kan ik prima gebruiken voor mijn provisorische bed. Slaapzak erop en klaar is Kees. Hier moet het wel twee nachtjes uit te houden zijn.

Op donderdagmorgen staat de auto klaar, met volle tank, voldoende olie in de motor en vier flessen water en zes krentenbollen aan boord. In het dashboardkastje ligt 50 euro aan contanten. De pinpas blijft thuis. En dat zadelt mij op met een probleem.

De rit is niet minder dan 1200 kilometer lang, aldus Google Maps. Mijn inschatting is dat de Mitsubishi ongeveer 500 kilometer op één tank benzine rijdt. Kortom: ik zal minimaal twee keer moeten tanken onderweg, terwijl met de huidige literprijs zelfs 50 euro te weinig is om een tank vol te krijgen. Geldnood dreigt al voor de eerste kilometer is afgelegd.

Hoe dat op te lossen? Het antwoord lijkt simpel: hier en daar onderweg werk zien te krijgen. Voor een halfuur, voor een uur. Maakt niet uit, als het maar verdient. Waar? Geen idee. Ik ga op de bonnefooi. Overgeleverd aan de gulheid van anderen.

Voor een slaapplaats geldt hetzelfde. Van tevoren heb ik geen afspraken gemaakt voor een plek waar ik de toch wel krappe ‘Spacecamper’ neer kan zetten.

Na alles nog een keer gecheckt te hebben, start ik de auto en rij de straat uit. Na amper 100 meter sta ik op de rem.

Ik vergeet wat. Iets heel belangrijks. Iets waarmee ik de nacht moet doorkomen. Wat me nog een beetje herinnert aan het fijne bed thuis. Mijn kussen.