Geen tijd voor fratsen

Een vierjarig blond jongetje ziet de Puntuitauto het erf oprijden van zijn vaders boerderij in het dorpje Garijp. Met zijn schep over de schouder wacht hij af. „Papa is achter”, antwoordt hij op de vraag of papa of mama thuis is. Een vriendelijke hoevehond bevuilt mijn broek. Braaf beestje hoor. We passeren een stinkend dood kalf. Achter de schuur klinkt de grom van een shovel.

De Friese boer staat samen met een knecht te sleutelen. Het duurt even voor hij tijd heeft voor de vreemdeling die op zijn erf staat te wachten. Maar dan, zo’n vijf minuten later, komt hij toch naar me toe.

Of meneer misschien een klusje voor me heeft, vraag ik allervriendelijkst. „Nee, ik heb al een klusser, dat zie je. ’t Is hier hectisch, dus ik heb geen tijd voor die fratsen.” Hij draait zich om en beent weg, achter zijn knecht aan. Stug? Hoe kom je erbij... Ook de volgende boer heeft geen tijd. De boot waaraan hij knutselt moet af, zegt-ie. Werk heeft-ie niet, ondanks het feit dat zijn schuur één grote puinhoop is.

In Leeuwarden, de derde provincie­stad, is het druk. Te druk, vind ik. Snel weg hier, op naar Groningen. In het Groningse dorpje Marum onderneem ik een volgende poging bij de plaatselijke Welkoop, Albert Heijn en keurslager. Maar helaas. Redenen te over om nee te zeggen. De een moet elke cent verantwoorden, de ander maakt zich zorgen over de verzekering als er iets mis mocht gaan en de derde heeft gewoon geen tijd.

De benzinemeter daalt, mijn zorgen stijgen. De klussen liggen niet bepaald voor het oprapen. Sterker nog, tot nu toe ving ik bot, op het vegen van de hal in Zeewolde na. Mijn saldo is 75 euro, ongeveer een volle tank. Maar er moet meer bij, wil ik het rondje Nederland kunnen maken.

Drentenaren zijn over het algemeen vriendelijk, heb ik me laten vertellen. Daar is mijn hoop op gevestigd als ik aan het einde van de donderdagmiddag de provincie­stad Assen nader. Opeens zie ik een interessant bedrijf, geef een ruk aan het stuur en schiet de afrit af. Op jacht naar centen.