Op elke middelbare school zitten ze wel: meiden die omhoog vliegen als iemand beweert dat een paard vier poten heeft. "Wat?" schreeuwen ze verontwaardigd, terwijl ze de haren naar achteren gooien en de handen in de zij zetten. "Dat neem je terug." Hun gesprekspartner kijkt hen vervolgens verbluft aan. Terugnemen? Zou een paard dan geen vier poten hebben? En aarzelend telt-ie nog eens: eentje rechtsvoor, eentje linksvoor, eentje rechtsachter, eentje linksachter, eentje bo... O nee, dat is z'n staart. "Het zijn er echt vier hoor", zegt hij nu wat zekerder. Maar de meisjes schudden agressief hun hoofd. "Een paard heeft geen poten, man, maar benen!" O ja...

Een paard is vooral nog edel in de ogen van echte paardenfans. Maar waar komt dat eigenlijk vandaan? Is de hinnikende viervoeter echt zo veel beter dan z'n blaffende soortgenoot? De laatste waakt tenminste over je, verdedigt je zo nodig, kwispelt naar je. En kost minder, om nog maar eens een edel Nederlands argument te noemen.

Het antwoord zit 'm in de geschiedenis. Paarden bleken nadat ze tam gemaakt waren uitstekend geschikt te zijn voor zwaar werk: het trekken van ploegen, eggen, postkoetsen en wagens; niets was te veel voor ze. Bovendien waren ze prima in staat mensen te vervoeren.
Ook in het leger kwamen de dieren goed van pas. Het paard streed samen met zijn meester zij aan zij voor de overwinning. Ging het baasje ten onder, dan het paard vaak ook, en andersom. Op die manier kwam het beest dicht bij mensen te staan.

Rond de middeleeuwen kreeg vooral de adel interesse in het veelzijdige dier. Paarden werden ingezet voor jachtpartijen, races en andere adellijke uitjes. Iets van die adellijke grandeur straalde af op het dier.

Bovendien kwam er een waas van romantiek om paarden heen te hangen, mede door schrijvers zoals Shakespeare en Goethe, die het dier ridderlijke en adellijke kwaliteiten toedichtten. Sindsdien heeft het beest dan ook een hoofd, benen en een mond.

Dat paardenmeisjes hun lievelingsdieren edel noemen, is dus gezien de geschiedenis begrijpelijk. Maar om nou iedereen te verplichten over paardenbenen te spreken? Zo veel eer geven sommigen niet eens aan mensen.
Weet je, die paardenfans kunnen hun kop wel in het zand steken, maar dan houden wij onze poot stijf: een paard is een beest als elk ander beest.