Een hap pindakaas, een slokje water, de handstand, het zou allemaal moeten helpen tegen de hik. Fabels of niet, de hik blijft een lastig ding.
Ademhalen is lucht naar binnen zuigen en weer uitblazen. De middenrifspier is een grote spier die ervoor zorgt dat de borstkas uitzet bij het inademen en weer kleiner wordt bij het uitademen. Iedereen ademt in z'n eigen ritme, maar gemiddeld doet een volwassene het zo'n vijftien tot twintig keer per minuut.
Het ritme is voor je middenrifspier erg belangrijk. Zolang dit niet verstoord wordt, is er niets aan de hand en zul je nauwelijks doorhebben dat je ademhaalt. Het ritme wordt bijvoorbeeld verstoord door gulzig eten of drinken. Stress kan ook een oorzaak zijn.
Er wordt niet alleen lucht naar binnen gezogen maar ook nog eens lucht naar binnen geslikt. Het ritme raakt hierdoor in de war.
Het middenrif raakt geïrriteerd en dat merk je doordat de spier dan samentrekt. De middenrifspier zuigt de lucht nu niet meer langzaam naar binnen maar met schokken: dat is de hik.
Wanneer je ademt, staan de stembanden open om de lucht erlangs te laten stromen. Als je de hik hebt, komt die lucht echter met schokken naar binnen en dan slaan de stembanden dicht. Hier komt het hinderlijke hikgeluid vandaan.
Een baby in de baarmoeder kan ook de hik hebben. Die ademt nog niet, maar het inslikken van vruchtwater kan hetzelfde effect hebben.
Zo nu en dan verschijnen er berichten over langdurige hikpatiënten. In 1996 werd bekend dat de 54-jarige Ole Skibbild Olesen uit Denemarken dertien jaar last had van de hik. Zelfs in het Guinness Book of Records staat een Amerikaan die 68 jaar de hik had.
Middeltjes om de hik te laten stoppen, zijn erg divers. Het meest voorkomende advies is een minuut lang kleine slokjes water drinken. Maar ook een hap suiker, ijs eten, iemand laten schrikken en augurken zouden helpen.
