Het stadsbestuur gaf eerder dit jaar opdracht om een kruispunt dicht bij m’n werk te verbouwen. Voor 1,2 miljoen euro mag er worden vertimmerd.
In september waren de eerste ritselingen zichtbaar. De portalen met verkeerslichten werden gesloopt, tijdelijke lichten verschenen, aan stukken steigerpaal. Hier en daar een losse kabel en daar stonden ze dan.
Verkeerslichten aan steigerpalen hebben de eigenschap nogal dom te reageren. Of eigenlijk: niet te reageren. Niks intelligente verkeersdosering met behulp van lussen. Gewoon, lekker ouderwets. Deze lichten zijn zóóó dom. Om beurten mag er één rijrichting over het kruispunt. Elke richting een paar minuten. Tel uit je winst als je aan komt rijden en minimaal twee keer groen nodig hebt voordat je kunt doorrijden. Eindeloos. En goed voor veel sluipverkeer waar anderen dan gestoord van worden.
Bij elk wegenbouwkundig werk van enig formaat staat een bord. In een paar steekwoorden vermeldt het wie opdracht gaf, wat het kost en wat het oplevert. In dit geval de gemeente, genoemde prijs en betere doorstroming. En bérgen ergernis, maar dat staat er niet bij.
Bij een qua omvang vergelijkbaar project in m’n woonplaats stond ook zo’n bord. Een week of zes zou die klus duren. Een cruciale kruising met verkeerslichten evolueerde tot een grote rotonde met vrijliggende fietspaden, busbanen en veel verkeersveilige toeters en bellen.
Het werk geschiedde met ijzeren discipline. Een lust voor het oog. De overlast werd bestreden met tijdelijke stroken. Elk stukje dat klaar was, kwam alvast in gebruik. Er was hinder, maar die bleef beperkt. Bovendien: de aannemer was ruim binnen de gestelde termijn klaar. Hulde voor die strakke aanpak.
Terug naar de plaats waar ik werk. Afgelopen jaren werd regelmatig verbouwd aan de invalsweg vanaf de rijksweg richting stad. Vorig jaar nog, groots, met maandenlange last. Het resultaat mag veilig heten, echt logisch ziet het er niet uit. De helft van het nieuwe asfalt werd afgesloten met betonblokken. Daartussen karrenvrachten grind op doek dat steeds opflapt. Ook het bewuste kruispunt kreeg een opknapbeurt, met nieuwe sorteervakken en verkeerslichten. Heerlijk toen het werk eenmaal klaar was.
We waren een jaar verder en de ellende begon opnieuw. De vraag waarom dit werk niet is gecombineerd met het vorige, stuit af op ambtelijke logica. De invalsweg is van de provincie, het kruispunt van de gemeente. Zoiets. Hebben ambtenaren geen telefoon om na te vragen of de buurman soms ook iets van plan is? En wat had dat gedoe van vorig jaar voor nut? „Meneer, daar gaan wij niet over.”
Het werk vordert traag, zeer traag. Lange tijd was nauwelijks activiteit waarneembaar, inmiddels zit er beweging in. De planning? Ik kan me vergissen, maar op het bord stond volgens mij eerst dat het werk in januari 2006 klaar zou zijn. Later bleek die datum aangepast. Mei 2006 wordt het voor die heksenketel voorbij is. Negen maanden! Voor één kruising!
Het is te hopen dat in die termijn ook de onwerkbare winterdagen zijn verrekend, zodat deze zware bevalling echt in mei kan plaatshebben. Want door de sneeuwval van een paar weken geleden viel het werk natuurlijk ook weer dagenlang stil. Als al die onwerkbare tijd er nog bij moet worden opgeteld, zijn de rapen helemaal gaar en zitten we straks met een olifantsdracht. Ik wil er niet aan denken.
MAX
