Wat is er aan de hand?
De inwoners van Syrië zijn ontevreden. Sinds half maart gaan ze massaal de straat op. Het begint in de hoofdstad Damascus. De vrijlating van duizenden politieke gevangenen, daar draait het om. In eerste instantie lijkt de opzet te slagen: op 15 maart worden 200 van deze gevangenen vrijgelaten. Het zou vooral gaan om moslimactivisten die het grootste deel van hun straf hebben uitgezeten. Enkele dagen later slaat de onrust in de stad Daraa toe. Hier protesteren activisten tegen het regime van president Al-Assad. Ze eisen een leefbaarder land; een democratie zonder corruptie en intimidatie.
Is iedereen tegen de regering?
Nee, zeker niet. De afgelopen dagen lieten honderdduizenden mensen hun steun aan Al-Assad blijken. Tijdens de betogingen van voor- en tegenstanders zijn tot nu toe zeker zestig doden gevallen.
Hebben de demonstraties wel zin?
Door de chaos en de hevige protesten is de regering opgestapt. Echter, een grote overwinning is dit niet, want de regering en de premier hebben niet veel macht in Syrië. De president, zijn familie en het leger hebben over het algemeen de touwtjes in handen. Toch is het opstappen niet zonder betekenis. De vorming van een nieuwe groep leiders geeft kansen voor verandering. En dat is nu juist wat de demonstranten willen. Ook heeft president Al-Assad aangekondigd de noodtoestand op te heffen, die demonstraties verbiedt en hard ingrijpen mogelijk maakt.
Hoe belangrijk is Syrië eigenlijk?
Voor jou zijn de gebeurtenis- sen in het land waarschijnlijk een ver-van-je-bedshow. Hoe anders ligt dat voor Israël, dat grote baat heeft bij rust in het gebied. Syrië grenst aan de lan- den Irak, Jordanië, Libanon en Israël. Waar de Israëli's bang voor zijn, is dat met het eventue- le wegvallen van president Al-Assad, Iran een steeds grotere invloed krijgt in het Midden-Oosten en met name in Libanon. Jeruzalem kijkt daarbij met argusogen naar de extremistische groepe- ring Hezbollah.
tekst Klarinda de Rijke beeld EPA
