„De lichtflitsen werden gevolgd door geschreeuw. Na nog een explosie werd het geschreeuw luider en luider. De dood was overal om ons heen. We wachtten op onze beurt. Mijn broertjes waren doodsbang. Ik hield me sterk voor hen. De nacht van 24 april 2011 verlieten we ons thuis. Op onze reis zagen we dood, hoorden we geschreeuw en roken we bloed. Ons thuis was er niet meer. We waren dakloos.
Syrische kinderen vragen niet veel, ze vragen simpelweg om het recht op leven. Ik kan nog steeds niet geloven wat er gebeurd is. Het voelt als een nachtmerrie waar ik uit wakker wil worden. Kan iemand mij alsjeblieft wakker maken? Is het echt waar dat ik mijn thuis, mijn school, mijn familie, mijn vrienden en mijn land heb moeten achterlaten?
Ik kan niet meer aanzien hoe Syrische mensen lijden. Dit gaat nu al duizend dagen door, dag in dag uit. Hoeveel leed moet er nog komen voordat dit conflict ten einde komt? Mijn vrienden en familie zijn nog in Syrië. Ik hoop dat ze het me vergeven dat ik veilig ben en zij niet. Ik vraag degenen die dit lezen om ons te helpen. Syrische mensen hebben dringend hulp nodig. Een kind heeft toch het recht om te leven en om een toekomst te hebben. Toch?”
----
De organisatie Save the Children brengt in deze week, 1000 dagen na het begin van de oorlog in Syrië, een aantal kinderen en jongeren in beeld. Op deze site lees je deze week elke dag hun verhaal.
