De zelfmoorden van Tim Ribberink en van Fleur Bloemen bewezen het de afgelopen weken: pesten kan ontzettend veel met iemand doen. Voor Jonathan waren beide zelfmoorden reden om iets te ondernemen. „Het moet klaar zijn met dat gepest.”

De tiener weet wat het is om getreiterd te worden. Van de kleuterschool af tot aan groep 8 aan toe werd hij uitgejouwd. Waarom weet hij niet. „Dat vraag ik me nog steeds af.”

Elke morgen ging hij met grote weerzin naar school, in de wetenschap dat het wéér een dag zonder erkenning en waardering zou worden. Wéér een dag waarop zijn zelfvertrouwen een knauw zou krijgen. „Elke dag had ik stress en was ik enorm gespannen. Het was gewoon een ramp.”

Zijn ervaringen geven hem nu de motivatie om zich voor andere jongeren in te zetten. „Van pesten worden veel jongeren erg depressief. Als je er dan niet met anderen over praat, kunnen er verschrikkelijke dingen gebeuren. Net zoals met Tim Ribberink en Fleur Bloemen. Het maakt je jeugd helemaal kapot.”

Aandacht

Vier weken geleden deed hij een oproep op Twitter: of anderen interesse hadden om samen met hem een comité tegen pesten op te richten? Achtereenvolgens vier dorpsgenoten meldden zich aan: Mariska Visser (16), Suzanna Meerkerk (16), André Rietveld (30) en Petra van den Berg (24).

Het groepje is op dit moment vooral bezig met het vragen van aandacht voor het initiatief. „We hebben ruim 500 volgers op Twitter. Een aantal mensen heeft ons hun verhaal gemaild. We hopen dat meer mensen ons gaan vertrouwen, zodat ze hun verhaal bij ons kwijt willen.”

De tiener is zich ervan bewust dat sommige mensen meer hulp nodig hebben dat het comité kan bieden. „Als een verhaal erg heftig is, bijvoorbeeld omdat de mailer kampt met zelfmoordneigingen, sturen we diegene door naar instellingen die met ons samenwerken, zoals Bofit Burnoutbegeleiding.”

Het is de bedoeling dat het comité over een tijdje ook scholen gaat bezoeken. Met name basisscholen, omdat het pesten daar vaak begint.

Om kinderen te wijzen op de grote gevolgen van het treiter­gedrag, wil het comité daar een filmpje laten zien waarin een aantal gepeste mensen hun ervaringen deelt. Het wordt een behoorlijk heftig filmpje, geeft Jonathan aan. „We willen ook laten zien dat pesten tot zelfmoord kan leiden. We hopen dat kinderen daar zo van schrikken dat ze nooit aan pesten beginnen. Al stoppen er maar twee met treiteren, dan is het al de moeite waard geweest.”

Druk

De groep gaat verder flyeren in openbare ruimte om ouders ervan bewust te maken dat hun kind gepest zou kunnen worden. „Veel ouders zijn niet op de hoogte van pestgedrag, omdat de slachtoffers dat niet laten merken. Dezen durven dat niet, omdat ze bang zijn daardoor nog erger getreiterd te worden. Ik 
vond het zelf vroeger ook moeilijk om erover te praten.”

Het comité hoopt het voor elkaar te krijgen dat met name basis­scholen meer aandacht besteden aan pestgedrag. „Door lespakketten bijvoorbeeld. En de inzet van een vertrouwenspersoon op basisscholen.”

Of Jonathan het niet wat te druk krijgt met het comité? „Ik red me wel”, lacht hij. „Soms krijg ik vrij van school. Vandaag ben ik bijvoorbeeld in Den Haag geweest voor een gesprek met twee beleids­medewerkers van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Morgen word ik daar geïnterviewd in het bijzijn van de minister en de staatssecretaris van Onderwijs. Het ministerie heeft met de directeur van mijn school geregeld dat ik deze twee dagen absent mocht zijn.”

Hij is overweldigd door alle aandacht die zijn initiatief in de afgelopen vier weken gekregen heeft. „Het was eigenlijk onze bedoeling dat het een plaatselijk initiatief zou worden”, zegt hij. „We hebben veel meer reacties gekregen dan verwacht.”

Heeft hij nog een gratis advies voor pesters en gepesten? „Als je gepest wordt, zoek dan een vertrouwens­persoon of mail ons. Of houd een dagboek bij waarin je alles van je af kunt schrijven. Doe je dat niet, dan ga je eraan onderdoor. Wat de pesters betreft: vraag je eens af waarom je anderen wilt treiteren.”