-
Kobus Post (16) uit Urk, samen met Pieter van der Kamp, Gerrit Post, Gerjan van de Heuvel en Meindert Ras. Allen 5 vwo-leerlingen van de Pieter Zandt Scholengemeenschap in Kampen.
Hoe kom je als leerling van de Pieter Zandt bij een project van de pabo?
„Eerder dit jaar zijn 6 vwo-leerlingen gevraagd. Zij hebben het project opgestart. Maar doordat ze examens moesten doen, werd de informaticaklas van 5 vwo gevraagd om verder te gaan. Wij moeten vooral programmeren. Dat komt best goed. Want wij zijn een beetje de nerds van de klas. Haha...”
Wat was jullie aandeel in het project?
„Wij regelden de communicatie van de computer met de trein. Verder programmeerden we hoe de trein op de signalen van de gekleurde legosteentjes op de rails moest reageren. Op een gegeven moment zat er een foutje in de programmeercode. Ik ben drie of vier uur bezig geweest om te ontdekken dat er een isgelijkteken te weinig in stond.”
Hoe verliep de uitvoering?
„Voor ons was het best spannend. Werkt alles? Gelukkig ging het meeste goed.
Het was wel grappig. Een van de kinderen zei: „Ha, die trein heb ik ook.” Toen reageerden wij: „Nee hoor, dit is geen gewone legotrein.” Die sensoren zitten er natuurlijk normaal gesproken natuurlijk niet op.
De kinderen gingen heel gedreven van start. Ze ontdekten dat de trein te hard door een bocht ging en dat ze hem dan moesten laten afremmen met een bepaalde kleur. Ook kwamen ze erachter hoe de goederentrein twintig seconden stil ging staan om kolen te laden: door blauwe steentjes op het spoor te monteren.”
Ging er nog wat mis?
„De batterijen van de passagierstrein raakten leeg. We stopten er een zestal nieuwe in. Maar het vreemde was: daardoor detecteerde de sensor de kleuren niet meer naar behoren. De oplossing bleek nog vreemder: de sensors functioneerden weer toen we drie lege batterijen plaatsten. Te veel spanning. Zo waren er nog wel meer dingen die geperfectioneerd moeten worden. Dat gaan we in de zomervakantie doen..”
Wat vond je het mooist aan het project?
„Het bijzondere is dat je kennismaakt met de echte wereld. Je leert allerlei problemen oplossen, je krijgt met tegenslagen te maken en je werkt met deadlines. Maar het leukste was toen ik die kinderen zo enthousiast zag werken. En dan met iets dat je zelf gemaakt hebt.”
-
Bertus Fokker (19) uit Zalk, samen met Rutger Vogel en Jakob den Hartog. Tweedejaarsstudenten aan de Driestar Hogeschool in Gouda.
Wat was het doel van dit project?
„We wilden basisschoolkinderen kennis laten maken met robots en sensoren. Ze moeten enthousiast worden gemaakt voor techniek. Kinderen zijn namelijk de toekomst. Al op de basisschool moet je technieklessen geven. Zo kun je vroeg hun interesse hiervoor wekken.
Om dat te bereiken maakten we een lespakket over een legotrein. Met behulp van kleuren, magneten en sensoren kunnen de kinderen de trein aansturen. Zo wordt een spoorwegovergang veilig gemaakt doordat de sensor in de trein een kleur ‘ziet’ en langzamer gaat rijden.”
Wat was jouw taak?
„Rutger en Jakob zijn inmiddels van de pabo af. Maar samen hebben we opdrachtbladen gemaakt rond de legotrein. Ik had de algehele leiding. Ik heb de planning bijgehouden, de kwaliteit bewaakt en de contacten onderhouden met docenten en de leerlingen van de Pieter Zandt Scholengemeenschap. De leerlingen programmeerden voor ons en zorgden voor de technische uitwerking van onze wensen.”
Is het project geslaagd?
„Vorige week hadden we alvast wat getest bij enkele leerlingen op de Pieter Zandt. Donderdag was de eerste officiële les op een basisschool.
Aan het begin zag ik een paar meiden kijken: „Nee hè, treinen.” Uiteindelijk was het mooi om hen bezig te zien. Met elkaar discussieerden ze over hoe ze de trein zachter moesten laten rijden. Zo enthousiast als ze waren. De kennis over, de houding tot en de vaardigheden met techniek wilden we verbeteren. Dat is wel gelukt.
Ook de samenwerking met de leerlingen van de Pieter Zandt is geslaagd. We vulden elkaar mooi aan. Ik snap helemaal niets van dat programmeren. En wij kunnen hun technische kunsten gebruiken om een mooie les in elkaar te zetten.”
Wat is het uiteindelijke product?
„Een leskist die door scholen te huren is via de Driestar Hogeschool in Gouda. Een passagiers- en een goederentrein met sensoren, het perron, de spoorwegovergang, alle benodigde materialen zitten in een koffer. Verder hoort er een usb-stick bij met de opdrachtenbladen en een paar filmpjes.”
Hoe vond je het om zo met kinderen bezig te zijn?
„Het mooiste vind ik het om kinderen dingen te laten ontdekken. Het is geweldig als ze met hoofd, hart en handen aan het experimenteren en onderzoeken zijn. Dat kan met zo’n techniekles, maar ook met andere lessen.”
