Mienkes vader was kaasboer in Veen, een dorpje in Noord-Brabant. Altijd vrolijk en gezellig; een echte gangmaker. Maar ook sociaal, betrokken en zorgzaam. Totdat hij thuisbleef. Eerst een dag, later enkele dagen en vervolgens hele weken. Hij overleed uiteindelijk na een jaar vechten tegen de gevolgen van een kwaadaardige moedervlek.
Mienke herinnert zich haar vaders sterfdag nog als de dag van gisteren. „Ik weet nog dat hij thuiskwam uit het ziekenhuis. Ik speelde zustertje. Hij trok in zijn bed in de kamer aan een belletje en dan kwam ik vanuit de bijkeuken aangerend om hem te helpen.”
De volgende ochtend zat haar broer in tranen op de rand van Mienkes bed. „Raad eens wat er vannacht gebeurd is?” vroeg hij. „Ik wist het gelijk: papa is overleden. Ik was heel trots dat ik dat in één keer geraden had.” Typisch een manier waarop kinderen hun emoties verwerken, denkt Mienke nu.
Een paar maanden daarna was het Vaderdag. Iedereen in de klas mocht een werkje maken. Mienke: „Dat vond ik heel moeilijk. Voor wie moest ik wat knutselen? Uiteindelijk heb ik maar iets gemaakt voor mijn broer.”
Als kind vond Mienke het lastig om met leeftijdgenootjes en andere mensen te praten over haar vader. „Ik werd heel gesloten. Persoonlijke vragen ontweek ik zo veel mogelijk.”
Ook had en heeft ze moeite met de reacties van mensen om haar heen. „Mensen schieten automatisch in een kramp. Of ze draaien om de hete brij heen, misschien uit angst dat ze emotionele of beladen vragen stellen.”
Nu ze zeventien is en tweedejaarsstudent sociaalagogisch werk op het Hoornbeeck College in Amersfoort wordt ze opnieuw geconfronteerd met het gemis van een ouder. „Delen uit de theorie gaan bijvoorbeeld over vaders die hun kind mishandelen. Heel confronterend. Tijdens mijn stages –in de activiteitenbegeleiding van kinderen met een beperking– komt het onderwerp ouders ook vaak ter sprake.”
Ze heeft veel steun aan twee vriendinnen, zegt ze, die eveneens een ouder verloren hebben. „We hebben een heel aparte vriendschap, moeilijk te omschrijven. Omdat we dezelfde dingen meegemaakt hebben, is er veel herkenning. Laatst kreeg ik van een van hen zomaar een kaartje. Dat doet wat met me.”
Het overlijden van een ouder verandert je leven, aldus Mienke. „Je gaat bewuster met de dingen om. Omdat je weet dat het leven zomaar een andere wending kan nemen.”
Sinds het overlijden van haar man bezoekt Mienkes moeder regelmatig bijeenkomsten van Samen Alleen, een vereniging van weduwen en weduwnaars. Ook Mienke gaat af en toe met haar mee. „De eerst keren draaide het vooral om ontspanning en ontmoeting. Ik herinner me nog een dagje in het Openluchtmuseum in Arnhem.”
Vorige week zaterdag heeft ze, in het kader van Samen Alleen, met een aantal jongeren die een ouder missen een zeskamp gedaan. „Je voelde dat de band sterker werd naarmate de dag vorderde.” Pas tijdens het avondeten komen de gesprekken los. „Meisjes vertellen heel snel wat ze meegemaakt hebben. Jongens zijn terughoudender”, is haar ervaring.
Met een paar leeftijdsgenoten heeft Mienke het plan opgevat om een jongerenplatform van Samen Alleen op te zetten. „Vorige week zaterdag waren we met vijftien jongeren bij elkaar. Dan zijn er veel raakvlakken. Een enquête leverde uitsluitend positieve reacties op.”
Mienke wil de lezers van Puntuit graag nog wat meegeven. „Waardeer je ouders als je hen nog allebei hebt. Dat laatste is echt niet vanzelfsprekend. Als je je vader of moeder verloren hebt, sta je er niet alleen voor. Durf je gevoelens te laten zien, loop er niet voor weg en krop ze niet op.”
>>samenalleen.nl
