De liefde voor het beroep van verzorgende is bij Jacolien de afgelopen jaren sterk gegroeid. „Ik heb iets met ouderen. Hun levenservaring spreekt mij aan. Tegelijkertijd wil ik hen ook graag verzorgen in hun ouderdom en broosheid. Ik vind het fijn om mensen in hun laatste levens­periode bij te staan. Misschien komt dat doordat ik mijn eigen opa en oma nooit heb gekend.”

Stemming

Jacolien koos ervoor om te werken met dementerenden. „Dementerenden leven vanuit stemming en emoties. Als ik me voor hun gevoelens afsluit, weet ik niet wat er in hen omgaat. Ik verzorg deze mensen niet alleen door hen bijvoorbeeld te wassen, maar begeleid en troost hen ook. Soms doe ik dat door letterlijk met hen mee te lopen op de weg die ze gaan. Daarbij heb ik altijd het gevoel dat ik het niet in eigen kracht doe. Ik werk in afhankelijkheid van God.”

Tijdens haar werk wordt Jacolien regelmatig geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven. „Vanuit mijn geloof zie ik het leven als iets heel waardevols. Het leven is een gave van God. Sterven heeft alles te maken met onze zonden. Het raakt me om te zien hoe vergankelijk de mens is.”

Stervende

De laatste levensdagen van een cliënt zijn voor Jacolien vaak heftig. „Ik vind het confronterend als ik merk dat ik geen contact meer met mensen kan maken. Of als ze niet meer op medicatie reageren. Ik vind het fijn als het gehoor van cliënten heel lang intact blijft. Tegen een stervende probeer ik door te praten, ook al is de communicatie op zo’n moment heel eenzijdig.”

Jacolien ziet haar werk in de ouderen­zorg als roeping. „Ik ervaar het als een Bijbelse opdracht om mensen te helpen die hulpbehoevend zijn. Daarbij denk ik vaak aan de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. God geeft mij de opdracht om ouderen in mijn omgeving te helpen. Ook als ze ongelovig zijn of een andere nationaliteit hebben. Dat ik in mijn werk mijn geloof kan uitstralen, zie ik absoluut als een zegen. Het is misschien vreemd om over mijzelf te zeggen, maar ik geloof dat dit werk mij gegeven is.”

----

„Alle vanzelfsprekendheid viel weg”

Gezondheid is een gave. Goed om dat vandaag –op Wereldgezondheidsdag– te beseffen.

Ds. P. C. Hoek uit Hoevelaken ervoer de broosheid van het leven aan den lijve. Zo’n tien jaar geleden kreeg hij te horen dat hij kanker had. „”Ontberen doet waarderen”, zo zeggen mensen wel. Dat geldt in zekere zin ook voor je gezondheid. Ook al mag je je leven als een geschenk van de Heere ervaren, toch valt in een tijd van ziek zijn écht alle vanzelfsprekendheid weg.”

Tijdens zijn ziekte bad ds. Hoek om genezing. Maar dat niet alleen. „Het is ook mijn gebed geweest of ik gewin in het leed mocht ontvangen. Zodat de ziekte niet alleen een verliespost, maar ook een winstpost zou zijn. Niet alleen om er zelf zegen uit te ontvangen, maar ook om iets voor anderen te mogen betekenen.”

Terugkijkend concludeert de predikant: „Ik ben verwonderd over Gods bewarende en verlossende hand. Ik leef het leven nu anders. Zaken die eerder heel belangrijk voor me waren, verliezen hun gewicht. En andersom. Het leven krijgt een andere kwaliteit. Soms schaam ik me ook. Leven zonder ziekte is snel weer zo gewoon!”