Bekijk hier de video van Janita en haar duif
Ik hup naar de tralies om Janita te begroeten. Maar dan aarzel ik. Een vreemde kerel komt de schuur binnen. Weer een jour- nalist die komt kijken. De zoveelste, sinds mijn baasje vorige maand Nationaal Jeugdkampioen met mij is geworden.
Het hok gaat open en Janita's hand komt naar me toe. Rustig stap ik op haar arm. Dan grijp ik de kans om even wat rond te fladderen. „Hè, vanmorgen was hij nog zo rustig", is het commentaar van Janita. Ach, laat me even.
Als ik weer op haar arm zit, aait ze over mijn veren. Ze houdt van me, dat weet ik zeker. De journalist wil weten waarom ik gewonnen heb. „De pastelkleur van deze duif is helder", legt Janita uit. „Er zit geen grijze waas overheen, zoals bij veel andere duiven. Ook de nekband is mooi donker en de bouw en de houding zijn goed."
De journalist maakt foto's. Hopen dat m'n veren goed zitten. Ondertussen vertelt Janita verder. „Mijn vader houdt ook duiven. Een paar jaar geleden zag ik een aparte kleur duif zitten. Ik wilde hem graag hebben. Zo kreeg ik mijn eerste koppel om mee te fokken: mannetje en vrouwtje. Deze winnaar is een nakomeling."
Elke dag geeft Janita mij en mijn soortgenoten eten en drinken. Een schoon hok krijgen we één keer per week. Vanaf ongeveer maart begint het fokseizoen. Dat laat iedereen ons met rust, in de hoop dat er mooie duifjes worden geboren. Na deze periode beginnen de tentoonstellingen. Afgelopen seizoen heb ik op wel tien plekken in Nederland gestaan.
Janita vertelt over een tentoonstelling in Overijssel waar ik stond. „Het was geen jeugdwedstrijd, maar een officiële happening met professionele fokkers waar mijn vader ook aan mee deed. Daar werd ik kampioen met hem", en ze wijst op mij. „Later zei mijn vader dat hij het wel een beetje vernederend vond, maar hij gunt het me", voegt ze eraan toe.
Ik ben een duif zonder naam. In onze wereld is dat heel gewoon. Toch is er een klein kansje op een naam, als ik Janita goed begrijp. „Misschien dat ik deze topper toch wel een naam ga geven. Hij heeft het verdiend."
tekst en beeld Evert Barten
Extra foto's:
