Ze staat tussen haar medescholieren in, haar ogen wat betraand, haar lange blonde haren als een sluier over haar rug.

Op de basisschool heeft Demi haar haren voor het laatst kort gehad. Nu zit ze in 3 havo en is ze gewend geraakt aan haar lange lokken. Toch aarzelde ze geen moment toen ze hoorde dat ze geld kon verdienen voor kankerpatiënten door het tot op haar schouders te laten knippen. „Ik laat er 25 centimeter afhalen. Niet alleen werd ik daarvoor gesponsord; mijn haar gaat ook nog eens naar stichting Haarwensen, die er een pruik van maakt voor kankerpatiënten.”

Sommige mensen in haar omgeving vonden het maar niks dat ze haar prachtige haar korter wilde laten knippen. „Maar ik vind deze Kaal voor Kankeractie zo mooi. Bijna iedereen hier kent wel iemand die kanker heeft, of heeft gehad.”

Onder luid gejuich en applaus gaan andere meiden haar voor. En jongens, zoals Mauro Bosman (15). „Zes jaar geleden is mijn moeder overleden aan kanker. Toen ik hoorde van deze actie wilde ik gelijk meedoen. Al twijfelde ik net nog wel even, want ik was best zenuwachtig. Maar ik heb er geen spijt van. Dan maar even een nieuw kapsel.”

Andere leerlingen hebben minder persoonlijke ervaringen met kanker. Maar allemaal zijn ze sterk gemotiveerd. „Op onze andere locatie hebben we vorig jaar een leerlinge aan kanker verloren”, legt docente Hermane Wissink de drive van de leerlingen uit. „Alleen daarom al heeft iedereen een link met de ziekte.”

Op de gang lopen inmiddels enkele gladgeschoren jongens wat onwennig over hun hoofden wrijven. „Weet je hoe raar dit voelt!” roept er een tegen zijn vriend. „Het is ook helemaal niet mooi”, antwoordt die terwijl hij zichzelf mispreinzend in de spiegel bekijkt. „Het is net een nazihoofd.”

Een andere jongen begint van emotie spontaan te rijmen. „Het is nog steeds mijn kop, maar er zit geen haar meer op. Gek hè?”

Ook Davey Vermeulen (13) en Steijn Gwelen (11) hebben zich al door de tondeuse laten behandelen. Beide eersteklassers kennen mensen in hun omgeving die aan kanker overleden zijn. „Mijn vader vond het eerst gek dat ik me kaal wilde laten scheren”, zegt Steijn. „Maar mijn moeder vond het meteen een goed idee. Die mensen hebben geld nodig voor onderzoek naar kanker.”

Iman Chin (15), een donkerharig meisje uit 4 atheneum, had prachtig lang haar tot op haar billen. Had, want nu komt het nog net tot over haar schouders. „Ik wilde het eigenlijk nog langer laten groeien, maar dit is ook wel leuk.” Ze haalt een hand door de bruine bos die overgebleven is. „Het is anders”, corrigeert ze zichzelf terwijl ze nog wat onwennig in de spiegel kijkt.

Docent natuurkunde Henk Kerssies is ook onder het scheermes geweest. Hij kan wel om het kale gevoel lachen. „Je voelt alle wind ineens”, weet hij. Ook hij kent de gevreesde ziekte van dichtbij. „Mijn moeder heeft het twee keer gehad. Ik weet hoe belangrijk onderzoek is.”

Intussen zit Demi op de kappersstoel. De onderste centimeters van haar haren worden gevlochten en met elastieken vastgebonden. Knip. Het is eraf. Het publiek juicht haar toe. Demi’s gezicht vertrekt van ingehouden emotie.

Ze houdt zich dapper, terwijl de kapper het nu halflange haar netjes in model knipt, het föhnt en behandelt met een stijltang.

„Het viel mee hoor”, zegt ze als ze van de kapperstoel afglijdt. „Ik ben er eigenlijk blij mee, al was het wel spannend op het podium.”

Leerlingen die nog wel moeite hebben met hun nieuwe kapsel worden aan het eind van de middag getroost als ze horen hoeveel geld ze samen opgehaald hebben: ruim 13.000 euro. Organisator Quirijn van den Berk zegt „ongelooflijk trots te zijn op zijn kanjers.” „We begrijpen heel goed dat de actie als confronterend kan worden ervaren, maar laten we eerlijk zijn: als je bedenkt waarmee je in je leven écht het verschil kunt maken, is het zo’n actie waarbij je letterlijk iets van jezelf kunt geven.”