Subthema 'auteurs'

In het boek Dorsvloer vol confetti beschrijft Franca Treur het leven van Katelijne, een meisje van een jaar of twaalf. Het verhaal speelt zich af in Zeeland, Meliskerke. Katelijne woont daar met haar ouders en broers op een boerderij. De 'huus' - Zeeuws voor kinderen - spelen, crossen, zijn druk met het wel en wee van de boerderij. Op Katelijne na, die luistert naar geestelijke gesprekken tussen haar oma en een vriendin. Het boek begint op zondag als na de kerkdienst de kinderen om het hardst naar huis fietsen. Katelijne verliest, want de lange rok en het tasje met de hoed zitten in de weg. De verdere invulling van de zondag is maar al te herkenbaar: niet alleen naar de kerk, maar ook een middagdutje, wrijving tussen de kinderen, een poging tot een geestelijk gesprek.
 

Meliskerke is haar geboor­tedorp. Daar groeide zij ook op. In de plaatselijke Gere­formeerde Gemeente werd zij gedoopt, ging zij naar de kerk en volgde zij catechisatie. Daar deed zij ook belijdenis. Franca Treur, schrijfster van Dorsvloer vol confetti: "Ik geloof dat God in de hoofden van mensen zit. Niet in de hemel."

Zou er een boek zijn in het grote oeuvre van de joods-Amerikaanse auteur Elie Wiesel (1928) waarin de Tweede We­reldoorlog géén rol speelt? Nauwelijks denkbaar.

De BritseTheoloog Alister McGrath (1953) werd ooit opgeleid tot bio­chemicus. Deze achtergrond speelt een stevige rol in zijn aandacht voor geloof en wetenschap, een discussie waarover hij diverse boeken publi­ceerde.

Nederland is volop bezig met geloof en zingeving. En dan niet alleen de vage spiritualiteit, maar ook de grote godsdiensten, waaronder het christelijk geloof. Het is niet meer dan logisch dat er dan stevige vragen worden gesteld. Want hoe kun je in deze tijd nog serieus volhouden dat er zoiets als een hel zou zijn? En hoe kan een goede God toelaten dat er zo veel ellende in de wereld is? En hoe kun je claimen dat één geloofstraditie en één boek 'dé' waarheid over het leven verkondigen?

Weliswaar ontbrandt zo nu en dan de discussie over de vraag hoelang we moeten herdenken, maar over het algemeen  is men het er wel over eens dat ge-denken een zinvol middel is om herhaling van drama's als het afslachten van Armeniërs, Joden, Tutsi's, of moslims in Srebrenica te voorkomen.

Als een boek hoge oplagecijfers haalt en een hoge plaats in de top tien weet te veroveren, zegt dat iets. Maar waarover? Heeft populariteit te maken met kwaliteit, als het gaat om het succes van Lynn Austins jongste roman ”Eigen wegen”?