Subthema 'auteurs'

"Waanzee" heet het boek dat Robert Haasnoot schreef over het best bewaarde geheim van Katwijk: de geschiedenis van de Gekkenlogger. De auteur gaat als het ware zelf aan boord, hij zet zichzelf voor de spiegel: hoe zou ik gedacht en gehandeld hebben, toen en daar op dat 6,5 bij 25 meter grote schip? Hij schreef een intrigerend boek, dat nogal wat deining veroorzaakte binnen en buiten het vissersdorp.

Laura Morgan voelt zich net als Job. Het doodsbericht van haar oudste zoon is nog maar net binnen of ze hoort dat een andere zoon niet meer leeft. Ook een van haar dochters is omgekomen; haar vierde kind blijkt vermist.

Wie een ervaren jeugdboekenrecensent is, heeft het niet per definitie in zich ook een goed schrijver binnen dit genre te worden. Hans Mijnders maakte de stap en schreef een verdienstelijk debuut.

De door brandwonden voor het leven getekende studente Vera Stoffels en de boer Henk Hotting vinden elkaar in "En altijd stroomt de Slinge..." van Kees den Otter na veel moeilijkheden.

Wie zich als een eenling handhaaft in een gemeenschap die zich volledig tegen hem of haar keert, is een sterke persoonlijkheid. En als dan bovendien de overtuiging van die persoon hem of haar zelfs de eigen man, inkomsten, bezit en alle vrienden kost, vraagt dit bovenmenselijke krachten. Zo'n persoonlijkheid is Pearl Eddy, de vrouwelijke hoofdpersoon uit Thomas Eidsons vertaalde boek "Kinderen van één Vader".

Ze schreef voor uitgeverijen als Harlequin en Silhouette, bekend van de Bouquet-reeks en aanverwante series, maar Terri Blackstock wijdt zich nu alleen nog maar aan boeken met een geestelijke strekking. De roman-thriller "Bewijs van genade" is er daar een van.

De menselijke historie blijkt telkens weer een onuitputtelijke inspiratiebron voor jeugdliteratuur te zijn. Het gaat om herkenbare mensen zoals wij, maar dan in heel andere omstandigheden, in een ander milieu, met ook andere opvattingen over het leven. De verhalen kunnen daardoor niet alleen boeiend zijn, maar ook -wat onze eigen tijd en denkwereld betreft- relativerend: de mens is altijd al zo geweest en zal wel nooit echt veranderen.

In 1786 hield de schrijver Johann Wolfgang von Goethe het niet meer uit in Weimar, waar hij tot de rang van minister was opgeklommen en vele taken -leiding van de wegenbouw, van de mijnbouw, supervisie over de rekrutering voor het leger- als ambtenaar had vervuld. Heimelijk verliet hij het reisgezelschap waarmee hij in Karlsbad, in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije, vertoefde. Als "Philipp Möller" ging Goethe op weg. Van Karlsbad ging het via München, Innsbruck, Verona en Venetië naar de eindbestemmingen Rome en Napels. Pas op 18 juni 1788 keerde Goethe naar Weimar terug.

De New Yorker Michael Cunningham (geb. 1952) publiceerde vorig jaar zijn derde roman, "The Hours", dit jaar vertaald onder de prozaïsche titel "De uren". Cunningham trekt kennelijk de aandacht, gezien de snelheid waarmee uitgeverij Bert Bakker het werk toegankelijk maakt voor een Nederlands publiek. Begrijpelijk, want dit boek is een pakkend mengsel van 20e-eeuwse historie en zéér eigentijdse fictie dat driekwart eeuw overbrugt.

Elisabeth Eybers is inmiddels 84. Ondanks haar hoge leeftijd publiceert ze nog bijna jaarlijks een dichtbundel. Ze blijft zichzelf in haar poëzie genadeloos eerlijk tegen het licht houden, vooral als het gaat over ouder worden en de dood. Ook in haar nieuwste bundel, "Winter-surplus", is dat het geval.