Subthema 'auteurs'

De zonsondergang vanaf de pier van Chipiona is spectaculair. Terwijl het laatste streepje zon achter de einder in zee verdwijnt, lichten de ramen van de hooggelegen kerk op alsof er een vuur achter brandt. Het is niet moeilijk te geloven dat daar, in die kerk, nog altijd de man wacht die Pedro de Luna heet. De man die in de roman "De lichtwachter" zijn leven offert, maar daarna toch niet dood is.

Het is in om een strenggeformeerde opvoeding literair te verwerken. Steeds vaker stoeien schrijvers met hun persoonlijke besognes om ze vervolgens op het bordje van de lezer te deponeren. Het rijtje recente voorbeelden dijt gestaag uit: Rob van Essen, Robert Haasnoot, Jan Siebelink, Arjan Visser, Harmen Wind. Sommigen doopten hun pen in azijn, anderen zijn mild en meevoelend. Gertjan van Dijk, Kampenaar van geboorte, doet een duit in het zakje met "De openbaring aan Hendrik Vis".

Hoe verwerkt een mens de slagen van het leven? Anna Enquist probeert er iets van te laten zien met haar roman over Elizabeth Batts, de vrouw van de beroemde ontdekkingsreiziger James Cook. Na de dood van haar man en zes kinderen is Elizabeth in staat nog veertig jaar verder te leven - hoe kan ze? Via haar stelt Enquist de grote vragen van dood, rouw, geloof en liefde aan de orde. "Het enige wat je kan doen is: meegeven. Je moet zijn als het gras (...). Als je stijf rechtop zou blijven staan, zoals het riet, dan breek je."

Dit jaar is geen herdenkingsjaar voor Martinus Nijhoff (1894-1953), dus dáárom zullen zijn twee grote gedichten niet heruitgegeven zijn. Het gaat om "Awater", dat in 1934 in de bundel "Nieuwe gedichten" was opgenomen, en om "Het uur U", dat in 1937 zelfstandig werd uitgegeven. Het zal hun klassieke status zijn geweest, en hun betekenis voor de moderne Nederlandse poëzie, waarom deze heldere én raadselachtige gedichten nu samen in een boekje zijn verschenen.

"Wat is er van de kinderen terechtgekomen?" Dat was de vraag die Eva Nöldeke voortdurend kreeg nadat zij het boek "Die met tranen zaaien" -over het leven en sterven van de zendelingsvrouw Emilie Christaller- had geschreven. In het vervolgdeel "Martha" beschrijft ze daarom het lot van de kinderen die eenzaam achterbleven in Duitsland.

Politieagente Angela Delaney schiet uit zelfverdediging een 12-jarige zwarte jongen neer. Ze mag haar werk tijdelijk niet doen. De familie van het slachtoffer en de media schilderen haar af als een racist. Ook in haar privé-leven krijgt ze met moeilijkheden te maken. "In de verdediging" van Patricia Rushford is volgens de achterflap een "eigentijdse roman vol spanning en romantiek."

Vier jaar geleden bestond het plan al, nu is het er dan eindelijk van gekomen: de Amerikaanse Lynn Austin bracht op verzoek van uitgeverij Kok een bezoek aan Nederland. Ze is op dit moment de bestverkopende schrijfster op de christelijke markt: in totaal zijn er van haar boeken in Nederland meer dan 100.000 exemplaren over de toonbank gegaan. Wie is de vrouw die met haar verhalen over koning Hizkia, de Amerikaanse burgeroorlog of het leven van een gewone familie het hart van zo veel lezers verovert?

Sir Rogers harnas piept en knarst nog van nieuwigheid als hij zich opgeeft voor een reis door het Land van Volslagen Verlatenheid. Tot zijn teleurstelling ontmoet hij er geen enkele draak. Toch delft de kersverse ridder van de Achthoekige Tafel in het eerste hoofdstuk van "Kronieken van een koninkrijk" bijna het onderspit. Niet door toedoen van monsters, maar door kleine, miezerige grijze mannetjes: de Morbides.

Albert Alberts (1911-1995) was getuige van het grootste deel van de twintigste eeuw. Nu geldt dat voor meer mensen. Maar Alberts onderscheidde zich: hij had de gave om zijn inzichten en ervaringen goed op papier te zetten. Hij geldt als een van de beste Nederlandse prozaïsten, in de nuchtere, zakelijke en stilistisch zeer trefzekere traditie van Willem Elsschot, Nescio en F. B. Hotz. Recent verscheen Alberts' "Verzameld werk": ruim 2200 bladzijden.

Enigszins verbaasd neem ik kennis van het thema van de nieuwe roman van Margriet de Moor, "De verdronkene". De watersnoodramp van 1953 verwacht ik in een naslagwerk van de journalist Kees Slager, maar niet als literair gegeven in een roman van Margriet de Moor. Toch herinnert De Moor naar eigen zeggen zich als meisje van elf nog de indringende radioberichten en beelden over de ramp in 1953. Het is heel boeiend om te zien hoe een schrijver zo'n indruk op de lange termijn omzet in een roman. Mét verwerki ng van exacte gegevens, maar fictie.