Subthema 'auteurs'

Voor Nynke Klompmaker uit Groningen betekent het hebben van een tweelingzus iets extra's. "Als ik zou kunnen kiezen, zou ik liever wel tweeling zijn dan niet", zegt ze. Die uitspraak heeft alles te maken met het motief van een jeugdboek dat recentelijk bij uitgeverij Lemniscaat verscheen: "Ik ben veel liever zoals wij". Nynke schreef het; tweelingzus Marijke illustreerde het.

Wie altijd al had willen weten waarover het nu eigenlijk in Dantes "Divina Commedia" gaat, vindt in de nieuwste Nederlandse uitgave van dat werk een uitgelezen kans. Profaan is deze middeleeuwse allegorie zeker niet.

Lezers van Liter zijn ze al verschillende keren tegengekomen: inlegvelletjes met reclame voor uitgeverij Hengsteboer. Deze uitgeverij wil niet "het mooie groot maken met dikke bundels", maar "het kleine mooi maken in een bijzondere vormgeving." De uitgeverij stelt zich de uitgave van bijzondere, bibliofiele bundels ten doel. Nu is er dan de eerste: "Embargo" van Hilbrand Rozema.

In vergelijking met de poëzie van De Vos en Knol staan de gedichten van Jaap Zijlstra oppervlakkig gezien veel dichter bij het werkelijke leven. Waarschijnlijk zal zijn poëzie daardoor een groter publiek aanspreken.

Henk Knol kiest over het algemeen voor meer gecomprimeerde poëzie. Zijn gedichten moeten gelezen en herlezen worden, elk woord met aandacht overwogen. Pas wanneer daarvoor de tijd genomen wordt, blijkt hoe diep deze poëzie graaft.

"Zeehond graag", luidt de merkwaardige titel van de bundel van Marjoleine de Vos. De titel is meteen al typerend voor het karakter van haar poëzie: geen diepzinnige woordcombinaties of goedkope woordspelletjes, maar gedichten die geschreven zijn in een bijna alledaagse spreektaal.

In niet mis te verstane bewoordingen bracht de "Max Havelaar" de misstanden in "de Oost" aan het licht. Minder bekend zijn de gruwelen begaan in "de West", op de Antillen en in Suriname. Maar Multatuli schreef het al: "Het is gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven." Ook de gruwelijke geschiedenis van de Nederlandse slavernij is opgeschreven.

Wat Jack Cavanaugh met zijn roman "De verborgen bron" beoogt, verwoordt hij in de "Opmerkingen van de schrijver" aan het einde van het verhaal: mensen doen inzien dat het allerminst vanzelfsprekend is dat ze de Bijbel in hun eigen taal kunnen lezen. Ik denk dat zijn jongste roman aan dát doel beantwoordt.

Veel auteurs van oorlogsboeken willen in hun werk de lezers wijzen op de zinloosheid van een oorlog en hen waarschuwen voor een herhaling ervan. G. P. P. Burggraaf heeft nog een andere drijfveer, zo blijkt uit de proloog van zijn boek "Mariniers achter de frontlinie". Hij richt zich in de eerste plaats tot de verloren schapen van het huis Israëls. Daarom ligt de gelijkenis van de verloren zoon aan dit boek ten grondslag.

"Morgen of overmorgen bij het vallen van de avond zal de zondeneter komen, Cadi (...) Je tante Winnie zal het dienblad met het brood en de vlierbessenwijn dragen. De zondeneter zal ons volgen naar de begraafplaats en dan zal hij alle zonden van je oma opeten en opdrinken, zodat ze niet meer over deze heuvels zal ronddolen." Francine Rivers schreef een mooie roman over een tienjarig meisje dat het antwoord zoekt én vindt op de vraag hoe mensen van hun zonden bevrijd kunnen worden.