Subthema 'auteurs'

Peter Versteeg is al in de veertig als zijn bejaarde vader na een slopende ziekte overlijdt. De crisis waarin hij belandt, schrijft hij toe aan de bevindelijk gereformeerde opvoeding die hij kreeg. Bert van Weenen rekent in zijn roman "Het echte leven is nu" af met de letterlijk genadeloze God van zijn vader. Of toch niet?

Leendert van Wezel schroomt niet om het mes in eigen vlees te zetten. Macht en machtsmisbruik, daarover gaat zijn jongste novelle. En dan geen machtsmisbruik onder wereldlingen, maar onder kerkmensen. "Wanneer de traditie met een kleine t verheven wordt tot kenmerk van de zaligheid en als norm aan anderen wordt opgelegd, dan is dat een vorm van machtsmisbruik."

Hoe komt het dat mensen die lak hebben aan conventies dikwijls veel sympathieker zijn dan keurige burgers die nooit van het pad der deugd zijn afgeweken? Die vraag komt onweerstaanbaar naar boven bij het lezen van de herinneringen van Willem G. van de Hulst. Voorbeeldig is zijn verhaal niet -welk levensverhaal is dat wél?-, maar hier is iemand aan het woord die authentiek durft te zijn, die de grote vragen van het leven in de ogen durft te zien.

De zinloosheid van de oorlog -in dit geval tijdens de kruistochten- is ook een thema van het derde en laatste dikke deel van de imposante serie van Kevin Crossley-Holland over Arthur de Caldicot. De eerste twee delen ("De zienerssteen" en "In het tussenland") werden al eerder besproken. "Arthur, koning van de Middenmark" dompelt ons midden in de problemen, onderlinge ruzies en chaos en de daardoor tot mislukking gedoemde vierde kruistocht.

"Donker vuur" is de tegenstrijdige en toepasselijke titel van het vervolg op Lynn Austins roman "Bevrijdend licht". Tegenstrijdig, omdat vuur nu eenmaal niet donker kan zijn. Toepasselijk, omdat het dat in dit boek toch is. Het verhaal speelt zich af tijdens de Amerikaanse burgeroorlog, en in alle geweer- en granaatvuur dat losbarst tussen landgenoten zijn weinig lichtpuntjes te ontdekken.

Klonen van mensen door middel van kiemscheiding. Het kunstmatig fabriceren van tweelingen in een petrischaaltje. Heel goed dat een christen aan zo'n actueel, angstig realistisch onderwerp waarbij zo veel ethische kanttekeningen te plaatsen zijn, een boek wijdt. De Amerikaanse auteur Randy Singer doet het met "Vermoorde onschuld".

De uit Noord-Duitsland afkomstige schrijver Thomas Mann (1875-1955) en de Zuid-Duits-Zwitserse schrijver Hermann Hesse (1877-1962) genieten beiden grote bekendheid in Nederland. Thomas Mann is de favoriet van de literaire fijnproever die zowel van ironie als stijl houdt. Mann is altijd graag gelezen door leraren Duits die er niet zelden prat op gingen dat zij de Tovenaar -zoals de bijnaam van Thomas Mann luidde- op het strand van Noordwijk aan Zee nog hadden zien schrijven in zijn comfortabele strandstoel.

Gestaag druppelt de aanvoer van de romans vanuit het buitenland door. Uniek is het niet om te schrijven over de tijd van de christenvervolging in het Romeinse Rijk. "Brand van Rome", "Quo vadis", "Stem in de wind" zijn enkele titels die hetzelfde thema behandelen. Toch geeft uitgeverij Kok "De laatste buiging" uit van de schrijver Alan David Justice. Misschien is het goed om deze historische periode regelmatig in het geheugen van de lezer te prenten, maar herhaling van een thema maakt de lezer ook kritischer.

Saskia ter Haar is bijna een halve eeuw niet meer Saskia-van-Jeroen, maar los van hem zal ze nooit helemaal komen. Niet eens omdat Jeroen haar tweelingbroer is, maar alleen al omdat ze soms nóg wordt geassocieerd met de populair geworden serie kinderboekjes van haar vader, Jaap ter Haar. Over toen: "We werden er warm noch koud van. Soms moesten we er ook wel om lachen, alsof het om anderen ging." En: "We waren een lekker stel kinderen."