Subthema 'auteurs'

De laatste tijd doet de jonge Vlaamse auteur Peter Verhelst veel van zich spreken. Vaak worden zijn boeken -met de nodige nuanceringen- gezien als typische voorbeelden van postmoderne literatuur. Eind vorig jaar verscheen zowel een nieuwe novelle van Verhelst als een speciaal aan hem gewijd nummer van het tijdschrift Bzzlletin.

Tussen de vele oorlogsboeken die al verschenen zijn, neemt het nieuwe boek van J. J. Frinsel een aparte plaats in. Vaak wordt er vanuit de kant van het verzet geschreven. Frinsel neemt stelling aan de andere zijde, die van de bezetter. In "De klap" kijkt de oude Jan terug op zijn leven, nadat zijn kleinzoon hem heeft gevraagd wat Jan in de oorlog voor de Joden heeft betekend.

"De correcties" van de Amerikaan Jonathan Franzen (1959) is een breed opgezette familieroman die volgens veel critici hét boek van het jaar 2001 was. Of Franzen de opvolger is van Thomas Mann met zijn Buddenbrooks, zal de tijd uitwijzen. Maar zijn boek is zonder twijfel een vermakelijke satire op het moderne leven, met een slot dat onvergetelijk is: het is ernstig zonder sentimenteel te zijn, het is moralistisch in exact de juiste dosering.

Bij de Bezige Bij verschenen een omvangrijk poëziebundel: "Gedichten 1998-1948" van Sybren Polet. Polets poëzie kenmerkt zich niet zelden door raadselachtigheid.

Grote verwachtingen: wie heeft ze niet? Charles Dickens heeft ze gehad, evenals zijn lezers. Pip, de hoofdfiguur van Dickens' "Grote Verwachtingen", heeft ze ook. Pip laat zijn lezers zien dat het in het leven niet gaat om het verwezenlijken van eigen ambities. Die bijbelse notie doortrekt als een zuurdesem deze morele fabel, waarin de eerzucht de wortel van teleurstelling in zich draagt.

Met "De klop op de deur" werd Ina Boudier-Bakker (1875-1966) in 1930 een gevestigd auteur. Liepen de meningen van critici uiteen, uit het verkoopsucces van deze familieroman bleek dat lezend Nederland er bijna unaniem enthousiast over was. Het zou tot 1955 duren tot ze -met "Kleine kruisvaart"- opnieuw in de belangstelling kwam. Dit stimuleerde Boudier vervolgens tot het schrijven van "Finale", een novelle die nu een negende druk beleeft.

De in 1971 in Engeland geboren en thans in Berlijn wonende Rachel Seiffert weet in haar drieluik "De donkere kamer" (oorspronkelijke titel: "The dark room") bekende thema's uit de Duitse literatuur te combineren en de lezer door de opbouw van haar romanachtige werk gevoelsmatig de beschreven wereld binnen te trekken.

De herfstmiddag in het Duitse kustplaatsje Rerik lijkt er een als alle andere. Wie zou vermoeden dat hier, in dit saaie dorp, mensen met zichzelf worstelen op leven en dood? Alfred Andersch schreef er een beklemmend verhaal over, "De laatste reden".

Randy Alcorn heeft nog nooit een boek geschreven waarbij hij niet door C. S. Lewis is beïnvloed, bekent de Amerikaanse auteur in zijn nawoord bij "Brieven van Heer Foulgrin". Ook dit meest recente werk staat in nauw verband met de Engelse schrijver Lewis: het is een navolging van diens "Brieven uit de hel", een boek dat in 1941 als feuilleton verscheen.