Subthema 'auteurs'

Een goede beginzin maakt de lezer nieuwsgierig. Dat is zeker het geval met de eerste zin van "Modelvliegen", de jongste novelle van Marcel Möring: "Toen hij zijn oude baanin een opwelling van plotselinge trots had opgezegd en nog geen nieuwe had, besloot mijn vader modelvliegtuigen te bouwen." Zo'n begin roept vragen op. Wat is er met die vader aan de hand? Waarom gaat hij modelvliegtuigen bouwen?

In de laatste dagen van het jaar reizen drie mensen naar Inishowen, het uiterste noorden van Ierland. De titel van de tweede roman van Joseph O'Connor verwijst naar de noordelijkste punt van het eiland. Het gaat in dit boek echter vooral om de innerlijke reis die de hoofdpersonen maken.

Hun liefde lijkt onverwoestbaar. Maar eronder ligt een blindganger: de niet-ontplofte bom van onverwerkt oorlogsverleden. Zo maar kan er een aanleiding zijn om die bom te laten ontploffen. Zoals Sabines vader in Jessica Durlachers jongste roman "De dochter" doet. Opnieuw een verhaal over de tweede generatie Joodse oorlogsslachtoffers.

Van de hand van de bekende Pleun R. Troost is postuum een laatste roman verschenen. De omslag van Rino Visser nodigt uit tot lezen.

Voor het oog is het galeischip "De Geweldige" een eilandje van pracht en praal. Rode, met goud bestikte vlaggen en glimmend galonwerk verbergen echter een gapende wond: het bagno. Daar bevinden zich 260 galeislaven, die in uiterst ellendige omstandigheden de roeiriemen moeten hanteren. "Ik heb deze wereld van verschrikking betreden alsof ik hem reeds kende, alsof hij een voorafschaduwing van onze eigentijdse geschiedenis was," schrijft de auteur in het voorwoord van "De galei".

Toegegeven, wat hier volgt is mosterd na de maaltijd. Een paar maanden geleden hield het me bezig, maar andere onderwerpen dienden zich aan en kregen voorrang, en het besluit was al gevallen om er maar het zwijgen toe te doen. Totdat ik ergens las dat Nico Scheepmaker ooit een columnist typeerde als "iemand die eindeloos kon doorzeuren over hoegenaamd niets." En deze uitspraak heeft me alsnog over de drempel geholpen.

Er is weer nieuws van Willem Jan Otten. In de reeks PS Poëzie, waarin aan het begin van elk jaar een mooi vormgegeven bundel in kleine oplage wordt uitgegeven, verscheen een kleine bundel gedichten. Steven van der Gaauw stond garant voor een fraaie, fors uitgevallen vormgeving.

"Wat Loes verzwijgen moet" is de titel van een nieuwe roman van Arjen van Hoorn, die verscheen bij uitgeverij Frits Hardeman. Loes ontmoet door brommerpech de fietsenmaker Rob en wordt op slag verliefd op hem. Helaas is Rob ongelovig en dit zorgt dan ook voor grote problemen. Loes probeert Rob te vergeten, maar doordat ze hem telkens weer ontmoet, lukt dit niet. Rob wil Loes ook niet loslaten en ze trouwen met elkaar.

"Zwijg als het graf" van Laurie Halse Anderson verloopt ook traag, maar is tegelijk ongelooflijk dramatisch, hoe merkwaardig die combinatie ook mag klinken. Melinda is op school (maar ook thuis) eenzamer, wat geïsoleerder dan de beide vorige hoofdpersonen. Ze heeft dat, beseft ze, ook aan haar eigen houding te wijten, maar is dat haar eigen schuld? Tijdens een schoolfeestje is er iets verschrikkelijks tussen haar en Andy ("het Monster") voorgevallen. Ze heeft toen de politie gebeld en dat betekende het einde van het feest, tot grote woede van de klasgenoten. Maar Melinda kán er eenvoudig niet over praten, niet met haar carrièreouders, zelfs niet met haar vroegere boezemvriendin Rachel.

Positief christelijk is "Een huis voor Tessa" van Gerda Ronhaar wel, maar het is dan ook verschenen in de Horizonreeks van uitgeverij Callenbach. De tienjarige Tessa heeft een Armeense moeder, die ook al naar Nederland is gevlucht. Zij omdat ze geen moslim wilde blijven en met een moslimman trouwen. Ze is in Nederland getrouwd, maar dat had ze ook beter kunnen laten. De Nederlandse echtgenoot heeft haar met haar twee kinderen laten zitten. Sindsdien leven ze op de grens van de armoede.