Subthema 'aan 't woord'

Tot tweemaal toe heb ik in de nieuwjaarspreek de gemeenteleden ertoe opgeroepen elke dag tijd apart te zetten, stille tijd, om met God en Zijn Woord alleen te zijn. We zingen immers in Psalm 85:3 berijmd (en we zongen het ook in die dienst): merk op, mijn ziel, wat antwoord God u geeft! Om het spreken van God te kunnen horen moeten wij wel opmerken. Opmerken betekent onder andere stille tijd maken, stil zijn voor God, luisteren naar wat Hij tot ons te zeggen heeft. Denk aan Manasse, over wie geschreven staat: De Heere sprak wel tot Manasse en tot zijn volk, maar zij merkten daar niet op.

Sommigen zeggen dat een pastorie een glazen huis is. Het is waar: veel van wat er gebeurt, wordt door de mensen bekeken. In Rotterdam-Zuid woonden we naast de kerk, in Nunspeet ook. Inderdaad zien de mensen dan veel van je. Ik heb er eigenlijk nooit last van gehad. We hebben niet veel te verbergen. En laten we niet vergeten: er is er Eén Die alles ziet. Van mij, van jullie en van iedereen.

Het scheelt haast niets. Jongens en meisjes kiezen ongeveer even vaak voor een exact vak in het examenprofiel. Meiden volgen wel veel vaker alleen de basisvariant van een exact vak. Talen zijn ongeveer even populair onder beide categorieën. Dat blijkt uit een onderzoek onder havisten en vwo’ers dat het Centraal Bureau voor de Statistiek deze week presenteerde. Magneet vroeg zes jongeren welke vakken bij hen favoriet zijn en waarom. „Een uurtje extra vrij. Dat lijkt me wel wat.”

Jeroen Meijer (15) uit Apeldoorn is sinds zijn geboorte blind. Samen met zijn oom organiseerde hij deze week een diner in het donker. „Ziende mensen moeten ervaren hoe het is om blind te zijn.”

Een kerkenraadsvergadering bevat meestal heel wat vaste punten. Onder andere opening met gebed, Schriftlezing, het zingen van een psalmvers en een meditatie. In Garderen zijn we sinds kort gewoon dat kerkenraadsleden, om de beurt, de opening verzorgen. Ik was dit gewend vanuit het Canadese Springford. De stichter van die gemeente had dit ingesteld om zodoende elkaar als ambtsbroeders wat beter te leren kennen, elkaar als het ware in geestelijk opzicht in het hart te kunnen kijken.

Zes uur lang mixen, destilleren, stofjes toevoegen. De middelbare scholieren die deze week te gast waren op Wageningen Universiteit konden er niet genoeg van krijgen. Wat wil je ook als je zelf een medicijn mag maken dat je van nicotineverslaving af kan helpen? Weg met die peuken!

Thomas Derksen (14) uit Utrecht ging afgelopen zomer op vakantie naar Maleisië. Een bezoek aan de dierentuin in Singapore stond op het programma. „Voor de grap” schoot hij daar een foto van een orang‑oetan. Met het plaatje sleepte hij de WNF‑Ranger Photo Award 2006 binnen: de prijs voor de beste natuurfotograaf tot en met vijftien jaar.

Wat consumeren wij? Wellicht denk je bij het lezen van deze vraag aan het eetgedrag in deze laatste weken van het jaar, maar het gaat me eigenlijk om iets anders. In ieder huwelijksgesprek heb ik het met het bruidspaar over wat ze in hun woning straks gaan consumeren, in geestelijk opzicht welteverstaan.

Jeanine van Munsteren (13) uit Lisse en Marianne Emens (13) uit Hillegom gaan in de voetsporen van hun moeders. Vanaf de lagere school zijn ze bevriend.

„Meneer, ik ben mijn sleutel kwijt.” Een brugklasser kijkt conciërge L. Verboom hulpeloos aan. „Is het deze soms?” Verheugd steekt de jongen zijn hand uit. Verboom: „Ik heb een mooi en dankbaar beroep.”