Als een losgesprongen veer rent een Mechelse herder over het veld. Met een griezelige trefzekerheid komt hij los van de grond en knalt in de bovenarm van de ’boef’. Gelukkig draagt deze een dik jutepak, anders was er niet veel van zijn arm overgebleven. „Ik hou er wel eens een blauwe plek of een litteken aan over, maar daar ben ik trots op.”
Karel Mouthaan (20) uit Barneveld heeft een bijzondere hobby. Sinds zijn zestiende jaar hijst hij zich iedere woensdag en zaterdag in een dik pak om zich aan flarden te laten bijten door politiehonden in opleiding. „Je ziet een hondje als puppy bij de club komen. En als het goed is zie je hem met een certificaat weer vertrekken. We helpen hem de hele opleiding door. Daarom noemen ze me niet alleen pakwerker, maar ook helper. Het geeft veel voldoening om te zien hoe een hond zich ontwikkelt.”
Voor de Politiehonden Dressuur Vereniging Donar in Barneveld is het heel mooi dat er zo’n jonge knul in het pak staat. „Denk erom dat het zwaar werk is, hoor”, aldus Karel. „Er zitten sterke honden tussen. Ze klappen met een gigantisch vaart in je bovenarm en bijten hard en trefzeker. Een goeie hond bijt meer dan 400 kilo. Gelukkig weten we precies waar ze bijten, dat hebben ze geleerd.”
De gangbaarste politiehond is de Mechelse herder. Toch zitten er ook Duitse en Hollandse herders bij. Met een stok in de hand wacht Karel de honden op. „Ja, ze moeten stokvast zijn. Als ik ze een klap geef, mogen ze niet zomaar loslaten. In het echte leven krijgen ze ook klappen.” De Barnevelder vindt het niet erg om een hond met een stok te lijf te gaan. „Het hoort bij de opleiding.”
Hoewel de politiehondensport een ruwe wereld is, blijkt het in Barneveld anders te zijn. Karel: „Er staat geen christelijk in de clubnaam, maar eigenlijk zijn we het wel. We kunnen elkaar aanspreken op taalgebruik en gedrag. Dat is fijn en daarom voel ik me ook thuis hier. Voorlopig laat ik me bijten. ’t Is een mooie sport.”
