de laatste week vroeg de headmaster mij mijn paspoort mee naar school te nemen. Ik was benieuwd waarom, maar daar kwam ik al snel achter. Ze was van plan het paspoort in de rivier te gooien zodat mijn terugkeer naar Nederland onmogelijk zou worden. Het paspoort heb ik daarom maar veilig thuis in mijn tas gelaten.
Zo was ik vorige week vrijdag dan echt voor het laatst op de Emmaüsschool. Al vond ik het vooruitzicht om naar huis te gaan erg leuk, toch was ik die dag jammer genoeg voor het laatst ”Miss Evelien”.
De hele dag door gaven de kinderen allemaal cadeautjes: zeepjes, Engelse drop en chocola. Je begrijpt dat mijn koffer uiteindelijk meer dan 20 kilo woog. Zo kwam het dat er tijdens het inchecken op het vliegveld een label aangehangen werd met ”heavy” erop.
Of het vliegtuig nu harder vloog dan gepland of dat ik de vluchttijden verkeerd heb gezien, ik kwam in ieder geval vroeger dan verwacht aan op het vliegveld in Rotterdam. Gelukkig stond mijn familie er al wel. Toen we onze straat inreden, herkende ik ons huis al van verre: het was helemaal versierd.
Terwijl ik dit schrijf heb ik het gevoel dat ik weer helemaal in Holland ben. Ik zit midden tussen de bossen tulpen. Het grote verschil met het Engelse onderwijs is wel dat de kinderen hier meer vrijheid krijgen, maar een betere discipline hebben!
Mijn Engeland-tijd is weer voorbij, dus daarmee ook mijn tijd van columns schrijven. Laura hoopt er nog een weekje te zitten, dus van haar zullen we de laatste Engelse verhalen nog wel lezen!
In elk geval wil ik nog zeggen: Als je de kans krijgt om in het buitenland stage te lopen, doe het dan. Je bekijkt alles eens van een andere kant. In het buitenland is het gewoon heel anders dan hier!
