Nieuwjaarsdag, vijf jaar geleden. Herwin steekt in aanwezigheid van zijn vader de bewuste pot aan. Vrijwel direct valt deze om. Herwin duikt erop af om de pot rechtop te zetten. „M’n vader riep nog: Blijf af! Maar het ging allemaal erg snel.”
Een vuurbal schiet vanuit de pot in het rechteroog van Herwin. „Ik viel flauw en m’n vader ving me op.”
Als Herwin bijkomt, ziet hij met zijn linkeroog met bloed besmeurde washandjes, met zijn andere oog niets. „Ik herinner me nog dat ik riep dat ik blind was.”
Bij de dokter krijgt Herwin een verdoving tegen de pijn. „Het gekke was dat ik totaal geen pijn voelde. Maar dat zou nog komen, zei de arts.”
Daarna moet Herwin naar het ziekenhuis. Aanvankelijk lijkt de schade mee te vallen. Herwin mag diezelfde avond nog naar huis. Maar na controle, enkele dagen later, blijkt de lens in zijn rechteroog zwart te zijn en het netvlies blijkt gescheurd.
Toch onderscheidt Herwin na twee weken een lichtpuntje. „Ik kon heel vaag het verschil tussen dag en nacht zien. Natuurlijk hoopte ik dat het kijken steeds beter zou gaan.”
Dat was echter niet het geval. Na drie weken ondergaat Herwin een operatie waarbij hij een nieuwe lens krijgt. Dit verbetert zijn zicht niet. „In de toekomst krijg ik mogelijk nog een keer een nieuwe lens. Voor nu heb ik me erbij neergelegd. Mijn andere oog wordt vaak moe van het ingespannen kijken. Dat oog lijkt soms wat weg te zakken.”
Herwin weet zeker dat hij geen vuurwerk meer afsteekt. „Mijn vrienden en klasgenoten kan ik er niet van weerhouden, zij weten van mijn ongeluk, maar maken eigen keuzes. Ik weet in ieder geval: een ongeluk zit in een klein hoekje, maar de gevolgen zijn groot.”
