Wel eens autogereden in Engeland? Ik wel, na acht weken daar te hebben gebivakkeerd! Heerlijk, eindelijk weer eens het gaspedaal lekker intrappen...
Autorijden is echt geweldig. Links rijden is een leuke uitdaging. Het stelt niet zo heel veel voor. Het is gewoon hetzelfde als in Nederland, alleen dan andersom. Hoewel… wat de verkeersregels betreft nemen ze het hier allemaal niet zo nauw. Van richting aangeven op een rotonde is geen sprake.
Nog gekker was dat toen wij met zo’n 85 miles per hour over de motorway reden we vlak voor ons iemand zagen rennen in een reflecterende jas... Zo doen ze dat hier: even snel een gat in de weg met asfalt vullen.
Na het afgelopen weekend was er weer werk aan de winkel. De kinderen zijn helemaal gewend aan hun Nederlandse juf. Het leuke is dat ze je enorm helpen bij alles en al heel snel tevreden zijn. Ik dacht ook dat het ook wel eens handig zou zijn als de kinderen wat Nederlands kunnen praten. Dit lukt, woordje voor woordje. Alle kinderen zeggen nu „Prima”, maar bij de ”r” blijven ze even hangen. Die kunnen ze onmogelijk op z’n Nederlands uitspreken.
Toen ik op een avond net op het punt stond om naar bed te gaan, belde Evelien me op met de mededeling dat ze een dagje bij mij op school zou komen kijken. Met haar headteacher. Daar stonden we een paar dagen later dan, samen voor een Engels klasje met kinders! Trouwens, wist je dat vanaf Oxford Trowbridge de dichtstbijzijnde stad is met een christelijke school? Dat is een behoorlijke afstand: om van Oxford in Trowbrigde te komen moet je toch zo’n 1,5 uur rijden.
Ik had de afgelopen week voor Evelien ook nog een verassing in petto, namelijk dat ze voor de klas mocht staan. Geweldig om m’n Nederlandse lotgenoot eens in het Engels les te horen geven over de Nederlandse gewoonten op een basisschool. Dat was een leuke afsluiting van onze gezamenlijke juffendag!
<i>Elke zaterdag verschijnt er een column in Magneet.</i>
