De laatste dagen in Engeland zijn snel gegaan. Ik moest oppassen niet over m’n bagage te struikelen. Gelukkig kwamen m’n ouders me ophalen. Over te veel bagage in het vliegtuig hoefde ik me geen zorgen te maken: we namen dit keer de boot.
Toen ik de laatste dag op mijn stageschool arriveerde, werd ik overladen met presentjes. Natuurlijk had ik voor de leerlingen ook nog een verrassing in petto: echt Nederlands snoep en een schriftje uit een Nederlands warenhuis.
De headteacher overhandigde me een adressenboek. M’n Engels/Zuid-Afrikaanse moeder had op een kaartje geschreven: „Dit gaan vreeslik stil wees in die huis…”
Zo kwam een einde aan mijn verblijf in Engeland. Veel tijd om daarover te treuren had ik niet, want bij thuiskomst was het hele huis versierd. Er hing een spandoek, de vlaggen bij ons én bij de buren hingen uit en overal zag ik slingers en ballonnen. Ook kreeg ik cadeautjes en de slagroomtaart smaakte verrukkelijk. Het hele huis zat vol visite. Het was heerlijk om iedereen weer te zien.
Terwijl ik deze laatste column typ, varen de boten voorbij mijn ouderlijk huis en zijn m’n koffers nog steeds niet uitgepakt. Daar heb ik nog geen tijd voor gehad. Het is nog steeds een raar gevoel om weer in Nederland te zijn. Ik heb ook zo’n fantastische tijd in Engeland gehad. Nu lijkt het alsof ik net teruggekomen ben van drie maanden vakantie.
Iedereen die de kans krijgt een poosje naar het buitenland te gaan, raad ik aan er gebruik van te maken. Zodra ik een nieuwe kans krijg, ben ik weer weg. Het is een geweldige ervaring en je leert er ontzettend veel van. De taal, gewoontes, principes, zelfstandigheid, je hele kijk op alles. Nederland valt in een heel ander daglicht als je een poosje ergens anders woont. Dus, krijg je de kans? Ga!
All the best!
