Je komt overeind en kijkt rond. Overal om je heen zie je groepjes mensen. Sommigen zitten te praten, anderen slapen nog onder een deken.
Er staan grote witte tenten langs een berghelling. In de verte staat een bus met veel dringende mensen eromheen. Het lijkt alsof ze allemaal de bus in willen, maar daar is de groep veel te groot voor. Kleine kinderen staan huilend in de mensenmassa en roepen om hun moeder. Mensen met handschoenen lopen om je heen met grote vuilniszakken. Anderen vouwen dekens op en brengen deze naar de kant van de weg. Overal om je heen ligt afval, plastic flesjes, bananenschillen en vuil wc-papier. Ook hangen er aan de struiken broeken en truien te drogen.
Langzaam besef je waar je bent. Je bent in Oxy. Een opvangpunt voor mensen zoals jij die afgelopen nacht op het eiland Lesbos zijn aangekomen. Alles wat je nog hebt, zit in een tas. Je familie ben je onderweg kwijtgeraakt. Je telefoon, die je heel goed had ingepakt tegen het water, is bij het verlaten van de boot toch gevallen en werkt niet meer. Vannacht heb je nauwelijks kunnen slapen door de geluiden om je heen.
En als je maar even je ogen dicht doet komen de beelden van de overtocht direct weer voor je. De rubberboot, vol met meer dan vijftig andere vluchtelingen. Het oranje zwemvest, waar er te weinig van waren. De wind die de golven opzweepte. Het koude water dat bij elke golf over de rand sloeg. En dan het geluid van huilende moeders met kinderen.
De aankomst was verschrikkelijk: er stonden maar twee hulpverleners en iedereen was koud en nat. Gelukkig kwamen er later meer en kon iedereen toch warme dekens krijgen. Toen moest er begonnen worden aan de tocht van 8 kilometer naar de plek waar je vanmorgen wakker geworden bent. De tocht was zwaar, je schoenen drijfnat en kapot. Toch was je blij dat je nog schoenen had; sommigen moesten de afstand op blote voeten afleggen.
Nu is het wachten. Hoelang? Misschien kun je vandaag met de bus verder, misschien morgen. Maar alles blijft onzeker. En daarna? Hoe kom je verder Europa in? Je hebt geen idee. Zal er ooit een moment komen dat het leven weer normaal zal worden?
Wat ervaar je als je zelf naar het Griekse eiland Lesbos gaat, om vluchtelingen persoonlijk te ontmoeten? Een groep van zestien vrijwilligers van de hervormde gemeente van Nieuw-Lekkerland Dorp hebben het vorige week ervaren. Samen met twee chauffeurs en een container vol ingezamelde hulpgoederen boden ze noodhulp op het strand waar de rubberboten aankomen en bij het opvangpunt Oxy. Hieronder een impressie.
Dit is een van de duizenden verhalen van gestrande bootvluchtelingen. Misschien vraag je je wel af wat je zou kunnen doen voor deze mensen. Je kunt praktisch hulp bieden door geld en goederen te doneren. Er zijn verschillende organisaties die deze steun goed kunnen gebruiken. Het belangrijkste is en blijft het gebed voor deze mensen en de hulpverleners.
