Plotseling hoort ze kabaal. De deur van het lokaal wordt ingetrapt. Verschrikt opent ze haar ogen. Gewapende en gemaskerde mannen vallen binnen. Kogels vliegen in het rond en vinden hun doel, mensen schreeuwen, huilen. Het lawaai is overweldigend.

Reachel voelt dat ze geraakt wordt. Ze valt op de grond, maar dat weerhoudt de mannen er niet van op haar te blijven schieten. Ze blijft de hele tijd bij bewustzijn. Om haar heen ziet ze haar medestudenten, op zoek naar een uitweg. Ze vallen over elkaar heen terwijl ze proberen te vluchten.

143 doden

Viereneenhalf uur na het begin van de aanval, arriveert het Keniase leger. Van de tweeëntwintig studenten die de gebedsbijeenkomst bijwoonden, hebben acht de aanval overleefd. Totaal zijn er die goede vrijdag van 2015 143 studenten op brute wijze van het leven beroofd, allemaal christenen. Reachel is de laatste die levend uit het lokaal wordt geholpen.

Negen maanden later werd de universiteit heropend. Een student schreef, in de opstandingskracht van Pasen: “Al-Shabaab kan onze lichamen doden, maar nooit onze geest. We zullen opbouwen en doorgaan alsof er niets is gebeurd.”

Rolstoel

Reachel kon er niet bij zijn op die heuglijke heropening. Zeven kogels hadden haar lichaam doorboord. Haar ruggenmerg is geraakt en er zaten granaatscherven in haar bloed waardoor ze meerdere keren geopereerd moest worden. Omdat ze nu gebruik moet maken van een rolstoel, zit ze nu op een universiteit in Nairobi, die beter toegankelijk is voor rolstoelgebruikers.

Na de aanslag zijn de moeilijkheden nog niet over. Reachel en haar vier jongere broers en zussen verloren hun moeder tijdens kerst 2015. Haar gezondheid ging achteruit nadat Reachel voor het eerst in het ziekenhuis werd behandeld voor haar wonden. Toen haar moeder stierf kon ze niet eens mee naar de begrafenis omdat het terrein zo ruig was dat ze er met haar rolstoel niet kon komen.

Katheters en luiers

De aanslag heeft naast fysieke en psychische ook financiële gevolgen. “Het heeft mijn leven veranderd. Alles in mijn dagelijkse leven kost me meer. Ik moet bijvoorbeeld katheters en luiers kopen. Daarnaast is het ook psychisch een uitdaging. Ik kan me bij tijden ‘down’ voelen. In therapie leerde ik me te focussen op de positieve kant van mijn leven.”

Rachel heeft momenteel geen last van pijn. “Ik heb het geluk dat mijn zus Emma bij me woont in het studentenhostel. Ik kan alles in mijn rolstoel: kleren wassen, boodschappen doen en koken, maar soms ben ik erg moe en dan helpt Emma me. Ze helpt me ook door mij in mijn rolstoel te duwen.” Het moeilijkst vindt Reachel op dit moment dat er weinig begrip is voor mensen met een beperking. “Mensen denken soms dat een handicap betekent dat je zelf tot niets in staat bent, wat natuurlijk niet zo is. Je bent net zoals zij, alleen zit je in een rolstoel.”

Ze is blij met de mensen om haar heen: “Ik heb een vriend en goede vriendinnen en natuurlijk mijn zus en andere familieleden. Misschien zal ik op een dag ook kinderen hebben.” Ze heeft plannen genoeg. “Ik bid dat, als ik afgestudeerd ben als psycholoog, ik mensen kan helpen die net als ik traumatische gebeurtenissen hebben mee gemaakt. Ik hoop dat mijn levenservaring ten goede wordt gekeerd en dat ik er anderen mee kan helpen.”

God

Reachel heeft ondanks alle gebeurtenissen niet getwijfeld aan God. “Door geloof kon ik verder met mijn leven en begrijpen dat God er op de een of andere manier in is. Zelfs toen ik die dag op de grond lag en dacht dat ik zou sterven, wist ik dat God mijn ziel zou redden en dat ik zo zou ontsnappen aan het lijden op aarde. Maar het heeft lang geduurd voordat ik begreep dat God altijd antwoorden heeft.”