Een speelse kat maakt de woonkamer onveilig. „Shimran!” corrigeert Annemieke haar huisdier streng. Vriend David gaf de kat een jaar geleden de Indiase naam. „Shimran blijkt ”geschenk van God” te betekenen”, glimlacht de Veluwse.

Zo ziet Annemieke haar David ook. Ze kent hem ruim een jaar. Op 9 juni 2011 wacht ze rond middernacht op het vliegveld van de Indiase hoofdstad New Delhi. Ruim een maand vrijwilligerswerk in een weeshuis zit erop. De tussenstop duurt lang, daarom pakt de muzikale Annemieke haar gitaar. Niet veel later stapt een Indiase jongeman op haar af. „Dat was David. Hij ging in kleer­makerszit tegenover me zitten en vroeg of we samen konden zingen. Er was direct een klik.”

De twee praten vervolgens tot drie uur ’s nachts. Dan moet Anne­mieke inchecken. Voordat ze aan boord van haar vliegtuig is, belt David haar al. „We beschouwen die 9e juni daarom als het begin van onze relatie.”

Aanraken

Terug in Nederland koopt Anne­mieke een laptop en downloadt Skype. Zo’n halfjaar lang bellen de twee elkaar ’s avonds urenlang. „Soms staarden we domweg drie kwartier naar elkaar”, bekent Annemieke blozend. Zo’n 8000 kilometer scheidt hen. Moeilijk, vindt de verliefde Veluwse. „Aan de andere kant leerden we elkaar door diepe gesprekken heel goed kennen en vertrouwen. Natuurlijk verlang je ernaar om bij elkaar te zijn. Maar het voordeel van een relatie op afstand is dat niet lichamelijke aantrekkingskracht de basis vormt.”

In november vliegt Annemieke voor een week naar India. Haar familie stelt ze kort daarvoor op de hoogte. „Het was allemaal zo pril. David en ik wisten dat we door het intensieve contact van elkaar waren gaan houden, maar hoe kon ik anderen dat duidelijk maken?”

Annemieke maakt niet alleen kennis met Davids ouders, maar ook met de Indiase cultuur. Heftig, vindt ze. Het verkeer is haar grootste frustratiebron. „Het is één grote chaos. En de omgangs­regels zijn bizar. Als ik met David op straat loop, mag ik hem niet eens áánraken. Als westerse vrouw voel ik me nogal benadeeld. Daar heb ik met David veel discussies over gehad.”

Ze probeert te dealen met de cultuurverschillen. De rustige David compenseert haar onrust en ongeduld. „Hij is mijn rots in de branding. We vullen en voelen elkaar aan.”

Keurslijf

Dat David hindoe is, vormt geen reden voor Annemieke om geen relatie met hem aan te gaan. Als ze tijdens hun eerste kennis­making vraagt of David net als zij christen is, bevestigt hij dat. Later bekent hij het hindoeïsme aan te hangen. Het schrikt Annemieke niet af. „Als David direct had gezegd dat hij hindoe was, had ik waarschijnlijk de boot afgehouden. Nu zie ik het als leiding dat God ons toch bij elkaar bracht.”

Annemieke –dooplid in de Gereformeerde Gemeenten in Nederland– gaat sinds een halfjaar niet meer naar de kerk. Los van haar reformatorische achtergrond is ze niet. Anderzijds kiest ze bewust voor een andere koers. „Ik geloof in de onfeilbaarheid van de Bijbel en in Jezus als Verlosser. Dat zal ook niet veranderen. Maar ik heb jaren geworsteld met kerkelijke tradities als dopen, belijdenis afleggen en trouwen in de kerk. God verplicht die niet. Het gaat om de persoonlijke relatie met Hem. Daarom heb ik kerkelijke regels losgelaten en wil ik ook David niet in dat keurslijf dwingen.”

Annemieke ervaart het fundamentele geloofsverschil niet als onoverkomelijk. Even zucht ze. „Tuurlijk zou het fijn zijn om samen christen te zijn, maar ik kan David niet dwingen om in Jezus te geloven. Dat wíl ik ook niet. Ik ga niet voor zijn god buigen, dus vraag ik dat ook niet van hem.” Of ze bidt om Davids bekering tot God? „Nee. Als God het wil, zal Hij dat op Zijn tijd en wijze doen.”

Het belet haar niet om in de toekomst met David te trouwen en eventuele kinderen op te voeden. „God heeft David aan mij gegeven, waarom zou ik dan niet met hem trouwen? De relatie tussen ons is niet gebaseerd op verliefdheid, maar op Gods voorzienigheid. Onze geloven kunnen naast elkaar bestaan.”

Volg je hart

Annemiekes relatie met David roept veel reacties op in haar omgeving. Die doen soms pijn, bekent ze. „Hoe vaak ik de uitdrukking ”Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen” niet heb gehoord. Waarom moet het Evangelie beperkt blijven tot verbintenissen tussen christenen? Dat begrijp ik niet.” Waarschuwingen wimpelt Annemieke daarom af. „Ik begrijp dat mensen me wijzen op valkuilen als verblindheid, maar ik vind het respectloos als ze ongenuanceerd oordelen, terwijl zo duidelijk blijkt dat mijn relatie met David in orde is.”

Haar gezicht klaart op. „Volg je hart, adviseer ik vaak. Dat doe ik ook, al trekken anderen mijn geluk in twijfel. Ik red het met David.” Sinds vorige maand is de blonde Veluwse daar nog meer van overtuigd, omdat ze twee weken in New Delhi logeerde. Vrijdag hoopt David voor het eerst naar Nederland te komen.

Hoe hun toekomst eruit gaat zien, weet Annemieke niet. Wel staat vast dat David na hun huwelijk naar Nederland zal emigreren. „Hij leert nu Nederlands. Het zal vast nog een jaar of vijf duren voordat zijn verblijfsvergunning rond is. Maar wie weet trouwen we eerder, want we horen bij elkaar. Zoals David zegt: „I’m yours and you’re mine, forever.””

{Lees hier de eerdere artikelen in deze serie.#www.puntuit.nl/verreliefdes}