Steegman is 22 als ze voor het eerst zwanger raakt. Onbedoeld. „Ik had kort daarvoor een opleiding voor grafisch ontwerper afgerond. Omdat ik in die richting geen baan vond, werkte ik als een soort au pair in een gezin met drie jonge kinderen. Verder bestond mijn leven vooral uit uitgaan met vriendinnen.”
Terug van een vakantie op Ibiza is Steegman extreem moe. Korte tijd later blijkt ze zwanger te zijn van een vriend. „Een vaste relatie hadden we niet, we draaiden wat om elkaar heen.” Haar leven staat op z’n kop. „Aan de ene kant was ik blij, want ik kon dus zwanger raken. Tegelijk dacht ik: Hoe ga ik dit doen, nu ik net een eigen stekkie en werk heb?”
Het duurt drie dagen voor ze haar beste vriendin in vertrouwen neemt. „Het moest eerst goed tot mezelf doordringen.” Daarna informeert ze haar ouders. „Ze schrokken, maar reageerden heel lief en behulpzaam. Ook gaven ze aan dat de beslissing over het al dan niet uitdragen van de zwangerschap bij mij lag. Ze zeiden: „Als je de baby geboren laat worden, vieren we feest. En anders is het ook oké.””
Steegman hoopt dat ze de beslissing samen met de vriend van wie ze zwanger is, kan nemen. „In eerste instantie gaf hij aan dat het míjn keuze was. Toen ik later zei dat ik het kind wilde houden, probeerde hij me op andere gedachten te brengen. Het was duidelijk dat ik van hem geen steun zou krijgen. Hij was bezig met een andere relatie. We gingen niet samen verder.”
Godsdienstige overwegingen spelen voor Steegman niet mee in haar persoonlijke keuze voor of tegen abortus. „Ik heb een opa die predikant is, maar in mijn opvoeding speelde het geloof nauwelijks een rol. We gingen niet naar de kerk.”
In de periode dat ze aarzelt over haar beslissing, legt Steegman contact met Siriz. Ze belt enkele keren naar de hulplijn van deze organisatie, die hulp biedt aan onbedoeld zwangere vrouwen. „Een medewerker zei: „Stel, je wint 1 miljoen euro. Doe je dan wel of geen abortus?” Dat was een heel goede vraag. Als ik zo veel geld had, zou ik een abortus niet doorzetten.”
Steegman vindt het positief dat Siriz haar aan het denken zet, maar vrij laat in haar keus. Als ze negen weken zwanger is, komt ze voor zichzelf tot de conclusie dat ze abortus wil plegen, vooral om financiële redenen. „Via internet legde ik contact met een abortuskliniek en daarna maakte ik telefonisch een afspraak. Dat gesprek verliep zakelijk. Ik had daar geen prettig gevoel bij, voelde me als een nummer behandeld.”
De afspraak met de abortuskliniek zegt Steegman kort daarna af. In overleg met haar ouders –„ze steunen me tot op de dag van vandaag”– gaat ze weer thuis wonen, op de zolderetage, waar ze een babykamer inricht. „Daardoor had ik geen vaste lasten.” Ook neemt ze opnieuw contact op met Siriz. In de periode voor de bevalling heeft ze elke twee weken een gesprek met een maatschappelijk werkster van de hulporganisatie. Steegman voelt zich door haar gesteund. „Ze dacht mee over oplossingen voor praktische problemen. Ik ging er bijvoorbeeld van uit dat ik geen zwangerschapsuitkering zou krijgen, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Ook hielp ze me accepteren dat ik de zwangerschap zonder partner moest doormaken.”
In april 2014 wordt Melle geboren. „Geweldig!” Toch mist Steegman juist dan de aanwezigheid van de vader van het kindje. „De eerste dagen na de bevalling vond ik dat heel lastig. Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hoopte dat hij me zou feliciteren. Maar hij heeft nooit iets van zich laten horen.”
Steegman heeft geen moment spijt gehad van haar beslissing om de zwangerschap uit te dragen. Inmiddels is ze gelukkig met haar huidige relatie. „Het klikte meteen tussen Melle en Arly, die ik al meer dan acht jaar ken. Melle lijkt ook op hem, heel grappig”, zegt Steegman, die vier dagen per week als gastouder aan huis werkt. Sinds de geboorte van haar kinderen is ze „iets meer bezig met het geloof. Je denkt na over wat je je kinderen wilt meegeven. Melle en Reina-Lizz zijn beiden ook gedoopt door hun overgrootvader.”
Het initiatief van de Week van het leven vindt Steegman positief. „Er rust een groot taboe op abortus. Ik vind het goed dat dit thema bespreekbaar wordt gemaakt. Daarom vertel ik mijn verhaal. Het is belangrijk dat een vrouw die onbedoeld zwanger is, steun krijgt. Uiteindelijk moet ze zelf beslissen wat ze wil. Wat mezelf betreft: ik geniet enorm van mijn kinderen en kan me niet meer voorstellen dat ik ooit voor abortus zou kiezen.”
Deze week is de Week van het Leven. Ook Puntuit zal er deze week in de krant en online aandacht aan besteden.
Wil jij regelmatig het beste van jongerensite Puntuit op je smartphone ontvangen? Vanaf nu kan dat door je aan te melden bij de redactie via WhatsApp. Puntuit voegt je dan toe aan een lijst, waarna je af en toe een artikel –eentje die je gelezen moet hebben– krijgt toegestuurd.