Donderdag 18 februari 2010. Een auto die ik niet zag aankomen. Ik werd van de fiets geslingerd en belandde een paar meter verder als een lappenpop op de grond. Alles in een fractie van een seconde. Maar de gevolgen waren levenslang.
Vooral in het begin was de pijn bijna ondraaglijk. Heel mijn lichaam had zo’n harde klap opgelopen dat er ook blijvende schade is, waaronder een hersenkneuzing, trombose in m’n lies en gekneusde botten. Dit alles levert nog regelmatig pijn op, maar het ergste is dat het mijn leven totaal heeft veranderd.
Door de beschadiging die ik opgelopen heb in mijn hersenen kan ik niet goed nadenken, onthouden en me concentreren. Alles wordt snel te veel en te druk. Geluiden en bewegingen kan ik niet meer filteren. Ik hoor alles, maar eigenlijk dus ook niks. Hierdoor kan ik niet veel meer. Niet met vriendinnen weg, niet meer naar verenigingen, niet meer naar school.
Het eerste waar ik aan dacht toen ik bijkwam, was: Hoe moet het met mijn examens? Tot mijn verdriet moest ik in 2010 mijn naam laten schrappen van de examenlijst.
Na veel geregel en gedoe kwam er in het schooljaar 2010/2011 twee keer in de week een lerares bij me thuis. Ik heb heel hard moeten knokken om aan het eind van het jaar toch nog twee examens te kunnen doen. Dat lukte mede dankzij support van familieleden, vrienden en begeleidsters.
Ik moest thuis examens maken: een hele dag lang tobben, met veel rustpauzes ertussendoor. Na mijn examens Nederlands en Engels heb ik weken platgelegen van vermoeidheid. Maar tot mijn grote vreugde is het gelukt. Ik ben voor deze vakken geslaagd met een 8 en een 9!
Dit schooljaar was mijn derde jaar als vmbo-t4-leerling. Een spannend jaar voor mij. Hoe moet ik de andere vier vakken afkrijgen? Hoe gaat alles lopen? Gelukkig hielpen mijn persoonlijke leraressen mij dit jaar weer. En mijn ouders. En mijn vrienden.
Vaak was het moeilijk, wilde mijn hoofd niet wat ik wilde. Soms lag ik ’s avonds in bed te huilen, omdat ik niet meer wist hoe ik het allemaal gedaan moest krijgen. Het leek een strijd zonder eind.
En nu, eind van dit schooljaar. Mijn begeleidsters hebben het voor elkaar gekregen dat ik thuis in het bijzijn van twee examinatoren uit Noord-Nederland mijn examens kan doen, op mijn eigen tijd! Dit gaf heel wat opluchting.
De afgelopen maand heb ik mijn biologie- en muziekexamen gedaan. Voor beide had ik een 8! Wat was dat geweldig om te horen. Zo hard voor gevochten en de strijd nog gewonnen ook!
Het is nu eind mei. Op 8 en 22 juni heb ik mijn aardrijkskunde- en geschiedenisexamen. Dan ben ik klaar en heb ik mijn diploma. Ik kijk ernaar uit!
Hoe mijn leven verder gaat, weet ik niet. Werken zal misschien zelfs parttime niet helemaal lukken. Maar één ding weet ik zeker: ik zal blijven vechten voor wat ik wil bereiken!
Ook al breekt elke strohalm bij je handen af, geef niet op. Je bent het waard om voor te vechten! Allemaal heel veel succes en zegen van onze Vader.
Willemieke Guijt (17), Nieuwe-Tonge
