Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik hem toch nog even waarom hij mij negentien jaar schat, terwijl ik in de supermarkt de vloer dweil. Hij legt uit, dat hij het toch bijzonder vindt, hoe iemand van zestien al zoveel verantwoordelijkheden heeft op de werkvloer. Ergens begrijp ik dit wel, er zijn weinig jongeren die op hun zestiende al ‘s avonds een supermarktafdeling leiden. Dit doet me denken aan een andere collega, die niet geloofde dat ik zestien was, totdat mijn teamleider uiteindelijk bevestigde dat dit echt waar is.
Mijn interesse is gewekt, en ik start een mini-onderzoekje. Ik app mijn beste vriendin: „Hoe oud zou je me inschatten als je me niet zou kennen?” Waarop ze antwoordt: „Geen idee, gewoon net zo oud als je nu bent.” Vervolgens ondervraag ik mijn vader en een paar andere vriendinnen ook, die allemaal hetzelfde antwoord geven.
Alhoewel mijn onderzoek niet representatief is, en al helemaal niet aselect, heb ik toch wel een conclusie getrokken uit dit onderzoek. Mensen die je leeftijd weten, zullen dit -vrijwel- altijd, koppelen aan jou als persoon. Het gedrag van deze persoon hoort gewoon bij iemand van die leeftijd. Alicia en zestien, dus het gedrag dat zij vertoont, hoort bij een zestienjarige.
En dat maakt vreemde mensen nou zo interessant, vind ik. Zij creëren in hun hersenpan een leeftijd die hoort bij het gedrag dat ik vertoon. Terwijl de overheid zich strikt houdt aan de leeftijd op je legitimatiebewijs. Onder de achttien geen alcohol, geen sigaretten en niet alleen rijden.
Maar wat zegt je leeftijd nu eigenlijk echt over je gedrag? Je kunt achttien zijn en je gedragen als een 12-jarige en zestien zijn en de verantwoordelijkheden van een 19-jarige aankunnen. Is het niet veel slimmer om de mens te beoordelen op zijn gedrag? Ik zou me als puber volwassen gedragen en me gezien weten als ik op mijn gedrag beoordeeld wordt, net zoals vreemden dat doen bij mij.
Gelukkig neemt de overheid ook haar verantwoordelijkheid door het opstellen van regels om daarmee zoveel mogelijk risico's te mijden.
