Het blijft ijzingwekkend stil. „Je moet naar huis”, antwoordt hij. „Is mijn moeder positief getest?” „Nee, je zusje”, antwoordt hij. Een golf van medelijden gaat door de klas heen. Het is namelijk de tweede keer dat ik in quarantaine moet, twee maanden geleden had ik immers zelf corona.
Op de gang gekomen, overleg ik met de verzuimcoördinator, hij vraagt zich af of ik wel echt naar huis moet. Na een klein rekensommetje kom ik erachter dat het acht en een halve week geleden is dat ik corona heb gehad. Als het acht weken geleden was, had ik gewoon door mogen gaan met mijn leven. Mijn zusjes worden de les uitgevist, en zo gaan we voor de tweede keer in quarantaine.
Mijn positief geteste zusje wordt opgehokt, terwijl ik ondertussen bezig ben met alles te regelen voor school. Als ik het goed regel kan ik aan het einde van de week toch terugkomen om mijn presentaties te houden. Ik bel de GGD op om een afspraak te maken. Vijf dagen na het laatste contact mag ik immers testen of ik besmet ben.
Na een uur aan de lijn gehangen te hebben, heb ik dinsdagmorgen een test ingetekend voor iedereen. Precies op tijd om nog naar school te gaan, dacht ik. Totdat Rutte afkondigt dat de scholen dicht zullen gaan vanaf woensdag.
Op dinsdagmorgen gaan we met zijn allen op pad om te testen. Een paar uur later zijn de eerste drie uitslagen al binnen. Twee huisgenoten zijn positief. De quarantaine begint weer opnieuw. Mijn uitslag is er nog niet, het doet er weinig toe, want voorlopig zitten we opgehokt.
