Het is tweede pinksterdag, zeven minuten nadat de Nederlandse horeca de deuren heeft opengeslingerd. Met mijn familie zit ik op het terras van de Brownies & Downies in de buurt van Schiphol. Een restaurant waar verstandelijk beperkte mensen aan het werk zijn. De tent is van een vriend van mijn vader en wij willen hem een hart onder de riem steken nu hij zijn deuren weer mag openen.
Het personeel moet na maanden dicht te zijn geweest weer wennen aan het nieuwe normaal, zo lijkt het. Ik krijg bestek zonder lepel.
Zelf vind ik het ook wel een beetje spannend, na maanden mag ik weer op een terras zitten.
Voor het personeel is het nog veel spannender. Een van de beperkte obers vertelt mij met een stralende lach dat hij vannacht van de spanning geen oog dicht heeft gedaan.
Ondertussen wordt er op de achtergrond gefilmd door de lokale zender. Wat wel te verwachten was op 1 juni om 12 uur, de pers is overal als de kippen bij. Ongestoord eten zit er niet bij.
Zou ik vannacht ook een slapeloze nacht hebben omdat ik woensdag weer naar school moet? Dan hoop ik wel dat ik net zo vrolijk lach als de beperkte horecaober met zijn slapeloze nacht.
