Binnenvaartschip Anita heeft het ruim volgeladen met 280.000 kilo brouwgerst. Het schip ligt aan wal te wachten tot het de vracht kwijt kan. Terwijl het schip deint op een kanaal in de buurt van het Belgische Mechelen, vertelt echtpaar Meijering over hun turbulente eerste huwelijksjaar. De zes maanden oude Anna kan haar fonkelblauwe ogen maar niet van het bezoek afhouden. „Bezoek is ze niet zo gewend”, legt Anita uit. „Ze begint eenkennig te worden.”
De ouders van Anna ontmoetten elkaar tien jaar geleden op een verjaardag, omdat Anita’s zus verkering had met de oom van Piet. Anita en Piet sturen lange mails naar elkaar. Op z’n 14e tikt Piet onder een lange lap tekst: „PS: Een serieuze vraag. Zou jij het zien zitten om met mij te trouwen? (Ik eigenlijk wel met jou.)” Jaren later hapt Anita toe, nadat ze elkaar ontmoeten bij een doopdienst. „Onze ouders zagen de vonken overslaan”, beweert Piet. Een dag later krijgt hij in de stuurhut een sms. „Dat zal Anita zijn”, denkt hij. „Dag meneer Meijering, ik vind je een echte vent geworden”, schrijft ze. Anita knikt bij die herinnering. „Je had bij die doopdienst een pak aan en ook spierballen gekregen. Dat zag ik wel zitten.”
Zwanger
Op Koningsdag 2016 krijgen Piet en Anita na enkele dates verkering. In januari 2018 ontdekken ze dat Anita in verwachting is. „Onze ouders waren verdrietig, niet boos, dat ik voor het trouwen zwanger was”, zegt Anita. Piet: „Je hebt iets gedaan wat niet mag en dat komt dan ook nog eens uit. Niet fijn. Maar de mensen om ons heen steunden ons.”
Piet en Anita roeien met de riemen die ze hebben. Bij de bank leent Piet wat geld voor de bruiloft. Met zijn laatste centen krijgt zijn oude Volvo een nieuwe distributieriem en apk. De dag na de keuring krijgt de schipper waar Piet voor vaart, een aanvaring. De Volvo slaat overboord. Piet raakt van de regen in de drup. Als zijn geruïneerde wagen diep in de nacht op de kant wordt getakeld, voelt Piet zich intriest. „Het was net alsof ik naar een begrafenis ging. Je hebt net ontdekt dat je vader wordt, hebt geen rooie cent en dan ligt je auto ineens op de bodem.”
Een jongen uit de vriendengroep van Piet belt na de plons. „Als je van ons een auto krijgt, wat zijn dan je wensen?” „Dan ben ik gewoon heel blij”, reageert Piet. Na enig aandringen: „Airco en cruisecontrol zouden wel handig zijn.” De vrienden leggen geld bij elkaar en drie dagen later rijden ze een Opel voor. „Die kostte zo 2000 euro”, schat Piet. „En als de startmotor in de soep zou lopen, moest ik de factuur naar hen sturen.”
Dikke schik
De thermometer geeft 30 graden aan op de meidag dat Anita en Piet trouwen. „Ondanks onze situatie was het een heel relaxte dag”, blikt Anita terug. „Mijn pa is kraanmachinist, Anita’s vader directeur, maar ze hadden samen dikke schik”, herinnert Piet zich. De foto’s maakten ze op een binnenvaartschip. Na het trouwen blijft Anita aan wal om haar opleiding tot onderwijsassistente af te maken en haar rijbewijs te halen. Piet vaart en probeert ondertussen een schip voor hen samen te bemachtigen. Drie maanden na hun trouwen tikt hij voor ruim een ton het kleinste maatje binnenvaartschip op de kop.
Piet vaart als hij wakker is. Meestal vijftien of zestien uur per dag. Op zaterdagmiddag en op zondag is hij vrij. „Anita zorgt voor mij als ik vaar.” Drinken pakken, de laptop aangeven, een mailtje naar de boekhouder tikken, ze doet het allemaal. Ook assisteert zijn vrouw bij sluizen.
Vogeltjes
Toch verveelt Anita zich. „Piet is de kostwinner, dus ik wilde hem volgen toen hij besloot schipper te worden. Voor mij zijn kinderen het belangrijkst. Maar nu zou ik ook graag werken. Soms verveel ik me. Dan varen we ergens in Frankrijk en zie ik de hele dag alleen maar bomen en vogeltjes. Dan loop ik de hele dag in mijn pyjama en trek ik een sip gezicht.” „Het is voor jou wennen”, vergoelijkt Piet. „Het schippersleven heeft voor- en nadelen.” „Het vervelendst vind ik dat ik mijn familie niet zo vaak zie”, legt Anita uit.
Anita ziet ook de voordelen van het leven op het water. „Op de wal hebben mensen meer stress. Iedereen heeft zijn agenda vol. Als je vanaf het water naar de mensen kijkt, zie je ze wel lopen, maar ervaar je de stress niet.” „Het schippersleven betekent voor mij: vrijheid”, lacht Piet.
Het stel blikt terug op een turbulente start van hun huwelijk. „We stonden voor in de kerk met schuldbelijdenis, geloofsbelijdenis, trouwen en dopen”, vertelt Anita. „Maar door alles wat me hebben meegemaakt, zijn we alleen maar dichter tot elkaar gekomen.” Nu hopen de twee dat ze in rustiger vaarwater komen.
