We hadden geluk dat ze het ontbijt al gehaald had en wij nu misschien nog op tijd zouden kunnen komen voor de conferentie. Na snel wat gegeten en gedronken te hebben moesten we ons pak nog aandoen. Dit ging zo soepel dat we na een halfuur klaar waren voor een conferentie die na 5 minuten ging beginnen.

Terwijl we voor de lift wachtten, raakten we in gesprek met drie Mexicanen die ook naar de conferentie gingen. Ook zij waren te laat vertrokken, maar kenden een sluiproute. Ze vertelden ons dat Mexicanen heel goed zijn in het doen van illegale dingen en namen ons mee op zo’n tripje. Ze wisten met ons door de personeelskamer op de verdieping te glippen, waardoor we de lift van het personeel konden gebruiken. Deze lift ging veel sneller en tijdens dit ritje vertelden onze nieuwe vrienden ons meer over het leven in Mexico.

Het meest opvallende vonden wij het verhaal van de 100 peso’s. Een jongen vertelde ons over hoe hij een aantal maanden geleden was meegenomen door de politie en ze wist af te kopen met 100 peso’s, volgens de Mexicanen rond de 20 euro. Hij vertelde dat alle politiemensen zo corrupt zijn en dat dit in Mexico de dagelijkse gang van zaken is.

Warmlopen

Dit leidde tot een race tegen de klok, helaas waren wij net te laat en moesten in de rol call -hier checkt de voorzitter de aanwezigheid van de vertegenwoordigers van landen- een briefje sturen naar de voorzitter. Normaal gesproken zeg je dat je aanwezig bent bij het horen van je land, nu moesten we voorin een briefje bij de voorzitter inleveren. Tijdens het standaard warmlooprondje vertelden veel landen een identiek verhaal. Dit ‘warmlopen’ is een heikel puntje voor ons. Nadat wij door de interviewer van het RD de vraag kregen of we de VN als papieren tijger zien, begint dit gevoel steeds meer te komen. Er wordt heel veel gepraat, echt heel veel. We doen zo’n zeven uur aan sessies per dag en die uren worden eerlijk gezegd niet altijd optimaal ingevuld. De voorzitter en het concept zitten soms een goede discussie in de weg.

Doordat je je altijd diplomatiek dient op te stellen zijn er limieten aan wat je kunt zeggen. Er kunnen na een speech ook geen inhoudelijke vragen worden gesteld, wat het debat in de weg zit. Ook is de echte opwinding die wij aan het begin voelden, ietwat weggeëbd. In het begin werd er serieus hard gewerkt aan oplossingen, we waren aan het discussiëren wat de beste manier was en kwamen met elkaar op mooie ideeën. Maar nadat dit proces aan zijn einde liep begon de echte diplomatie. Er werd veel hetzelfde verteld, er werd achter de rug om gewerkt, er werden veel compromissen gesloten waardoor veel harde standpunten verzachtte, verwaterde of er zelfs helemaal niet kwamen. De Verenigde Naties zijndus op een manier zeker een papieren tijger te noemen.

Oplossingen

Na het ontvangen van de waardevolle papieren werden we weer enthousiast. Op die papieren stonden de uitgewerkte oplossingen per blok. Op dit moment waren er twee bloks in het comité. We waren enthousiast, nu konden we eindelijk gaan doen wat we leuk vonden, het spelen van de oppositie.

Eenmaal met de papieren in de hand begon het volgende aspect van de MUN. We konden eindelijk kritisch gaan kijken naar de oplossingen en de oplossingen verbeteren. We begonnen met een Q&A. Wij hadden veel aan te merken op een deel van de oplossingen. Nadat wij en de rest ons zegje hadden gedaan konden we verder gaan werken met de oplossingen. Wij waren ontevreden met punt 3 en 16 uit ons programma en probeerden dit aan te passen via een amendement. Het lukte ons erg makkelijk om hiervoor steun te krijgen.

Het enthousiasmeren van mensen voor jouw aanpassing is iets wat erg belangrijk en leuk is om te doen. Het was super om mee te maken hoe het ons lukte om in minder dan een kwartier zo’n twintig landen voor ons te winnen. Dit waren er drie meer dan benodigd om zo’n amendement officieel te maken en er met het comité verder aan te werken. Voor we het wisten was de conferentie afgelopen en konden we gaan lunchen. Hier hadden we helaas weinig tijd voor, aangezien de laatste sessie op het programma stond. 

Slavenhouders

Na een ongezonde lunch bij Five Guys stond de tweede sessie van de dag op het programma. Eerlijk gezegd viel deze erg tegen. De halve zaal leek een beetje klaar te zijn met het luisteren naar de ellelange herhalingen waar de meeste delegaties aan deden en praatten liever met de persoon naast hen. Dit was eerlijk gezegd ook wat wij steeds meer deden. Wij zaten tussen supergezellige mensen uit Californië en we spraken met hen over de politieke thema’s die daar leven. Eerder hadden we al gehoord van Mexicanen dat ze allang bezig zijn om de muur van Trump te omzeilen. Nu hoorden we van de mensen uit Californië hoe verschillend ons woordgebruik is ten opzichte van Amerikanen.

Wij legden ze uit dat mensen hier in Nederland eigenlijk over een vrij dikke huid moeten beschikken omdat er weinig rekening word gehouden met andermans gevoel. Na een grapje van onze kant dat de opa en oma van een delegatielid slavenhouders zouden zijn geweest vertelde zij dat in delen van Amerika dit echt niet wordt getolereerd.

Aan het einde van de conferentie deden we een stemming die zou bepalen van welke blok de ideeën zouden worden aangenomen. Tot onze verbazing was er voor beide papieren genoeg steun, waardoor beide resoluties werden aangenomen.

Jur, Bregje en Sean zijn drie dagen in New York voor een scholierenconferentie. Op de MUN vergaderen ze alsof ze bij de VN zitten. Ze bloggen en vloggen voor Puntuit.