Een tiental leerlingen zit op de picknickbanken bij de ingang van de school. De meesten met een ballon in de hand. Een enkeling is nog druk bezig met het volblazen ervan. Vervolgens knopen de scholieren een touwtje om de rode, gele en zwarte ballonnen. De kleuren van de Duitse vlag.
Meneer Kuiper is naast mentor van deze 5-vwo klas ook hun leraar Duits. Daphne: „Hij zei tijdens de online-les, „de volgende les moet ik afscheid van jullie nemen. Helaas is dat via Zoom, niet heel erg leuk, maar het is niet anders.” Als klas dachten we: op deze manier willen we geen afscheid nemen.”
„De leraar Duits is geliefd bij collega’s en leerlingen”, vertelt een docent die in het complot zit. Sander: „Hij is een lieve man. En een betrokken mentor.” Daphne: „Hij heeft aandacht voor elke leerling afzonderlijk. Hij vraagt me soms hoe het gaat. En als een leerling er niet goed voorstaat, vraagt hij of hij ergens mee kan helpen. Dat waardeer ik in hem.” Dus wil Daphne samen met haar klas meneer Kuiper in het zonnetje zetten.

Wenk
De helft van de klas, zo’n tien leerlingen, loopt richting de fietsenstalling achter de gymzalen. De scholieren lenen een tweewieler van school, want zelf wonen ze te ver weg om met de fiets naar school te komen. Een paars, houten bakje dat op de grond staat, ligt vol met sleutels. Nu de juiste fiets erbij zoeken.
Buiten het hok vormen de leerlingen drie rijen van ongeveer zeven man. De ballonnen vastgemaakt aan de fiets. De gele groep voorop, dan volgt de rode rij en de zwarte rij met alle jongens van de klas vormt de achterhoede.
Het is een klein kwartier fietsen van school naar het huis van meneer Kuiper. Aan het begin van de straat waar ze moeten zijn, houden de leerlingen halt. Een docent die is meegefietst, rijdt alvast vooruit, zodat het bezoek tot het allerlaatste moment een verrassing blijft. Hij had een afspraak gemaakt met meneer Kuiper, zodat hij wel thuis moest zijn. Na een kort fluitje en een wenk komt de ‘Duitse vlag’ weer in beweging.

Deadline
Meneer Kuiper en zijn vrouw staan intussen op de stoel. Met een grote glimlach op zijn gezicht zwaait Kuiper naar de leerlingen die voorbij fietsen en vervolgens halt houden. Drie leerlingen stappen af om hem een cadeau te overhandigen. Een jongen neemt het woord en bedankt de mentor voor de afgelopen twee jaar. Een rood mapje wordt overhandigd. „Hier hebben we een leuk aandenken in zitten”, is de begeleidende tekst. „Dat waardeer ik zeer”, zegt Kuiper. Hij opent het mapje en komt al snel tot de conclusie: „Dit gaat me vast veel leesvreugde geven.”
Een verrassing is het. „Ik ben er stil van. Bedankt allemaal”, spreekt meneer Kuiper de groep toe. „En vergeet niet je brief voor de deadline in te leveren. Koos, van jou heb ik hem nog niet.” Gelach klinkt vanuit de hele groep. „Meneer, u bent nog steeds in vorm!”, klinkt het uit de fietsenrij.
Kuiper geeft nog niet op. „Ik zag dat er maar drie mensen waren die iets ingeleverd hadden. Doe het echt nog. Laten we er nog even aan trekken en afsluiten met een mooi pta. Een paar kunnen dat ook goed gebruiken.” Opnieuw een lachsalvo.
Al 46 jaar staat hij Kuiper de klas, waarvan 35 jaar op de Jacobus Fruytier. „Ik heb veel generaties zien komen en gaan.” Vanwege het coronavirus loopt het afscheid van Kuiper anders dan hij vooraf had bedacht. „Omdat mijn vrouw kanker heeft, raadde de arts mij af om nog naar school te komen. Helaas, maar het is niet anders.”
Meneer Kuiper sluit zijn dankwoord richting de leerlingen af met goed nieuws over zijn vrouw. „We hebben een goede uitslag ontvangen en daar zijn we dankbaar voor.”
Als dank aan meneer Kuiper, krijgt hij een slagroomtaart, chocolade, een mapje met een persoonlijke boodschap van elke leerling en een vvv-bon. Voor zijn vrouw hebben de scholieren een grote bos bloemen meegenomen. De verrassing is volgens hem geslaagd: „Fijn dat ik mijn mentorleerlingen lijfelijk heb kunnen zien.”

>>puntuit.nl/afscheid voor een video