Het begon al op Schiphol, vertelt Mirjam over de door Christenen van Israël georganiseerde reis, nu zo’n twee weken geleden. „We moesten erg lang wachten. Waarom wisten we niet. Wel werden we meerdere keren gecheckt. Op een gegeven moment waren we het helemaal zat.”
Na drie uur kon de groep eindelijk aan boord, maar wel van een ander vliegtuig dan het oorspronkelijke toestel van El Al. „Gelukkig is deze maatschappij zo’n beetje de best beveiligde van allemaal, dus veel zorgen maakten we ons niet.
Tot we in Israël te horen kregen dat drie vermeende terroristen geprobeerd hadden aan boord van het toestel te komen waar wij mee zouden vliegen. Toen schrokken we toch wel even.”
De gebeurtenis op Schiphol ijlde nog na, toen bleek dat de helft van de koffers er niet bleek te zijn. Die kwamen een paar dagen later, vanwege de verscherpte controles.
Olijfberg
Gelukkig voor de groep bleken de ervaringen tijdens de door Christenen voor Israël georganiseerde reis meer dan de moeite waard. Vooral het bezoek aan de Olijfberg maakte grote indruk op Mirjam. „Onze reisleider las op sommige plaatsen voor uit de Bijbel. Toen we op de Olijfberg waren, koos hij voor een gedeelte over het oude en het nieuwe Jeruzalem en dat de Heere Jezus terug zal komen op deze berg. Dat vond ik bijzonder.”
De groep deed tijdens het tiendaagse verblijf vier dagen vrijwilligerswerk. „Samen met een groep jongeren heb ik een gebouw geschilderd. Anderen knapten een appartement op of legden tuinen aan.”
Over terroristen, angst en dreiging werd nog wel gesproken, maar wat er gebeurde op Schiphol zakte steeds verder weg. Tot de groep de terugreis aanvaardde en op het vliegveld van Tel Aviv stond te wachten.
Gillen en schreeuwen
„Ineens was er paniek”, aldus Mirjam. „Iemand begon te gillen en te schreeuwen. Er zou iets van „terrorist” geroepen zijn. Mensen begonnen te rennen. Voor ik het wist, liet ik alles uit mijn handen vallen en rende mee. Ik dacht heel even: Nu ben ik er geweest. Het was zó eng. Mensen vielen, anderen liepen gewoon over hen heen.”
Toen de jongeren eenmaal in een andere hal waren aangekomen, keerde de rust terug. Het bleek loos alarm, maar de schrik zat er bij de jongerengroep goed in. „Het was een bizar gezicht toen we terugliepen, overal en nergens stond verlaten bagage. Veel jongeren wilden het vliegtuig niet meer in en ook ik twijfelde. We hebben erover gepraat. Over vertrouwen, over God Die alles in Zijn hand heeft. Uiteindelijk zijn we ingestapt en hebben het aan God mogen overgeven. Dat klinkt gemakkelijk, maar op dat moment konden we niet anders. Wat was ik blij toen het toestel in Amsterdam aan de grond stond.”
Mirjams ouders kwamen speciaal terug van vakantie om haar thuis op te vangen. „Dat was erg fijn, nu kon ik het goed van me af praten.”
Nog een keer een reis naar Israël? Mirjam hoeft er niet lang over na te denken. „Zeker weten. Het is daar zo mooi en indrukwekkend dat ik er wel weer zo’n reis voor overheb. Ja, ook ondanks de paniek en het onveilige gevoel. En ook daar zit een goede kant aan: je ziet weer dat je afhankelijk bent.”
