Zorgzaam is ze, en doortastend. Als je op je 17e jaar al meegaat als begeleidster van een reis voor gehandicapte mensen, moet je heel wat in je mars hebben. Maar Leanne de Jong (18) wimpelt complimenten af. Veel liever vertelt ze enthousiast over haar ervaringen.
„Je kunt zoveel betekenen door er alleen maar te zijn.”
Via een tante hoorde Leanne voor het eerst over de Voor Elkaar vakantiereizen. „Mijn tante helpt mee in de organisatie van de reizen en zij vertelt veel mooie verhalen over de vakantieweken. Omdat ik op het Hoornbeeck College in Rotterdam de opleiding tot Verpleegkundige volg, was ik meteen enthousiast over het concept. Een vriendin van mij leek het ook wel wat en samen met haar zus hebben we ons opgegeven. Hoewel mijn vriendin en ik pas zeventien jaar waren, mochten we als begeleidster mee. We wisten echt niet wat ons te wachten stond, dus we waren van tevoren best een beetje zenuwachtig.”
„Van hen leerde ik om eerst te luisteren.”
De groep deelnemers bestond uit volwassenen met een lichamelijke en verstandelijke beperking. Het was de eerste keer dat Leanne met deze doelgroep omging. „Best spannend. Ik had twee personen toegewezen gekregen met een verstandelijke beperking en wat lichtere lichamelijke beperkingen. Het was mijn taak om hen aan te sturen, hun benodigdheden mee te nemen als we op pad gingen, spelletjes te doen in de vrije tijd, rondjes te wandelen of zomaar met hen te kletsen.”
“Ik ga dit jaar weer mee”
Een week lang, van zaterdag tot zaterdag, verbleef de groep in Lemele, vlak bij Ommen. Overdag stonden een varkensboerderij, museum Aviodrome en een winkelcentrum op het programma. Ook waren er een creatieve middag, een spelmiddag en een afscheidsdiner. „De gasten genoten van alles en dus genoten wij begeleiders ook. Het viel me op dat de deelnemers echt probeerden om mij zo goed mogelijk te helpen als ik hen verzorgde.”
Desondanks was de vakantiereis een zware week, bekent Leanne. „Om half zeven al verzamelden we ons als vrijwilligers om met elkaar de dag te openen. Daarna liepen we zingend langs de slaapkamers om de deelnemers te wekken. Twee uur later was iedereen verzorgd en konden het ontbijt en de dag beginnen. Pas na elf uur in de avond lag iedereen weer op bed en hadden we een nabespreking. Daarna kletsten mijn vriendin en ik nog verder op onze slaapkamers. Ja, onze nachten waren echt heel kort”, lacht Leanne.
De Bijbelverhalen in de avonden en de kerkdiensten op zondag herinnert Leanne zich als heel waardevol. „Er was een predikant mee voor de kerkdiensten, de Bijbelverhalen vertelden wij als begeleiders. Wat ik merkte, was dat gehandicapte mensen geloven als een kind. Zij nemen aan wat zij horen, en zijn oprecht blij als ze naar een verhaal uit de Bijbel luisteren. Als we doorpraatten over wat we gehoord hadden, luisterde iedereen goed naar elkaar. Wij praten zo snel door elkaar heen, maar van hen leerde ik om eerst te luisteren.”
Leanne wil andere jongeren aanmoedigen om ook begeleid(st)er te worden tijdens een dergelijke reis. „Je geeft anderen een mooie vakantie en krijgt er zelf een onvergetelijke reis voor terug. Daar wordt je hele zomervakantie mooi van.”
En dan nadenkend: „Maar als het werken met gehandicapte mensen je niet ligt, moet je er niet aan beginnen. Je trekt heel intensief met hen op en daar moet je wel energie uit terugkrijgen. Zelf heb ik van de reis geleerd dat je zoveel voor iemand kunt betekenen door er alleen maar te zijn. Je schaamt je bijna dat gehandicapte mensen alleen daarvoor al zo dankbaar zijn. Dat is een ervaring die ik mijn leven lang niet meer vergeet.”
“Onze nachten waren echt heel kort”
