Kehkashan Basu komt uit de Verenigde Arabische Emiraten. Ze is geboren op 5 juni 2000, Wereldmilieudag. Als kind was ze al enorm geïnteresseerd in het milieu. „Mijn oma had een moestuin en mijn ouders leerden me al jong om afval te scheiden en niets te verspillen. Ook was ik heel nieuwsgierig en las ik veel. Ik zag de foto’s van onschuldige dieren die bijvoorbeeld dood waren gegaan door al het plastic in de oceanen. Dat is het resultaat van onze daden.” 

Doordat ze op Wereldmilieudag geboren is, heeft ze altijd het gevoel gehad dat ze was voorbestemd om voor de aarde te zorgen, zegt ze. „En dat is nog uitgekomen ook.”

Kehkashan was nog maar acht toen ze haar eerste boom al plantte om zo haar steentje bij te dragen aan het milieu. Samen met kinderen in haar omgeving zamelde ze afval in en zorgde ervoor dat het gerecycled werd. Ze verdiepte zich steeds meer in alles wat met milieu en klimaatverandering te maken heeft en bleef nieuwe acties en activiteiten bedenken om ook andere kinderen te inspireren.

Trots
Op haar twaalfde waren haar acties al zo omvangrijk dat ze die beter in een stichting kon onderbrengen. En dus richtte ze samen met haar ouders Green Hope op, een organisatie waarmee ze de aantasting van het milieu wil stoppen. Inmiddels heeft ze talloze schoonmaakacties en bewustwordingscampagnes opgezet. Green Hope is uitgegroeid tot een internationale organisatie die werkt in meer dan tien landen met ruim duizend jonge vrijwilligers.

Kehkashan is enorm trots op haar organisatie, zegt ze in vloeiend Engels. „Ik ben heel blij dat ik al zo veel mensen met mijn boodschap heb kunnen bereiken.”

Van podiumvrees heeft ze geen last. Nooit gehad ook, zegt ze. „Ik vind het heel leuk om anderen te kunnen vertellen hoe we met de aarde om zouden moeten gaan. We hebben maar één planeet om op te leven. Volgens de statistieken zijn er in 2050 echter wel drie planeten nodig voor de manier waarop wij consumeren. Als we ons gedrag niet aanpassen, leven we straks op een kale aarde. Dat is met name voor ons, jongeren, een belangrijke boodschap. Wij hebben er in de toekomst mee te maken.”

Inspiratiebron
Haar ouders hebben altijd vierkant achter hun dochter gestaan. Haar moeder is zelfs haar programmacoördinator bij Green Hope en gaat waar haar dochter gaat. „Ik ben nog minderjarig, dus heb ik begeleiding nodig bij het reizen. Daarom reist zij altijd mee. Zonder de steun van mijn ouders zou ik hier niet geweest zijn.”

Haar ouders zaten vorige week op de voorste rij om hun dochter toe te juichen toen die de Internationale Kindervredesprijs uitgereikt kreeg. „Een heel mooie ervaring”, zegt Kehkashan. „Professor Yunus (winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, red.) overhandigde mij de prijs. Hij heeft in zijn leven zo veel gedaan om mensen te helpen en is een grote inspiratiebron voor mij.”

Gewoon
Ze is ontzettend druk met haar organisatie, kan zelfs niet in uren uitdrukken hoe druk. Toch lijkt haar leven op dat van een doorsneejongere, vindt ze. „Ik mis niks en doe alles wat anderen ook doen. Ik houd net als veel andere tieners van muziek en lezen. Ik ga naar een gewone middelbare school. Maar Green Hope is ook een onderdeel van mijn leven. Dat betekent dat ik op school soms veel moet inhalen als ik weg ben geweest voor mijn organisatie.”

Tegelijkertijd erkent ze dat haar belangstelling voor het milieu misschien niet zo doorsnee is voor een jongere. „De meesten weten gewoon niet hoe de aarde eraan toe is”, verdedigt ze haar leeftijdsgenoten. „Als ik dat vertel en hun laat weten hoe ze zelf hun steentje bij kunnen dragen, gaat er vaak een wereld voor hen open.”

Het is niet alleen nuttig maar ook heel leuk om je voor het milieu in te zetten, vindt Kehkashan. „Ik organiseer thuis bijvoorbeeld elk weekend een activiteit voor kinderen en jongeren. Een boomplantdag bijvoorbeeld. Of schoonmaakacties bij de mangrovebomen. Dat is heel leuk om te doen: we gaan er dan met kajaks heen omdat deze bomen grotendeels in het water liggen.”

Luieren
Of ze niet te veel verantwoordelijkheden heeft voor een meisje van zestien? Zeker niet, zegt ze gedecideerd. „Ik heb een prima managementteam achter mij staan en kan alles heel goed aan. Bovendien: ik houd van wat ik doe, dus dan ben je nooit te druk. En ik heb moeite met luieren.”

In de toekomst hoopt ze er daarom nog een tandje bij te doen. „Ik wil elke persoon bereiken met de boodschap om goed voor de aarde te zorgen. Iedereen, overal in de wereld. Volwassenen én kinderen. Het is twee voor twaalf; we moeten nu iets doen, anders leven er straks ijsberen onder palmbomen. En als de mensen geen interesse hebben? Dan ga ik niet bij de pakken neerzitten, maar gewoon door. Ik ben positief van aard. Als ik één persoon kan bereiken met mijn boodschap, is dat goed genoeg voor mij.”