Het is koud op het Binnenhof. De kapel Johan Willem Friso strooit warme klanken over koude klinkers. Een trommel roffelt.
Defensie trekt alles uit de kast om de uitreiking van de hoogste militaire dapperheidsonderscheiding luister bij te zetten. Met veel ceremonieel. Groene en rode baretten, witte en blauwe petten stellen zich in slagorde op. Een vaandelgroep treedt aan.
Majoor Tuinman:
"Ik zweer mij
als een getrouw
en wakker ridder
te zullen gedragen"
De uitreiking van de Willemsorde is bijzonder. Tuinman, geboren Limburger, ontvangt de Militaire Willemsorde voor zijn „heldhaftig optreden” van september tot december in de Afghaanse provincie Uruzgan – diep in vijandelijk gebied. Defensie onderscheidt vijf acties van Tuinman.
Bijvoorbeeld het optreden op 6 september 2009. De taliban nemen Tuinman en zijn manschappen bij Deh Rawod onder vuur. Als ze dekking zoeken, blijkt korporaal Kevin van de Rijdt te ontbreken. Onder aanvoering van Tuinman keren zes man terug. Met gevaar voor eigen leven. De hulp komt voor scherpschutter Van de Rijdt te laat.
Tuinman neemt de onderscheiding daarom ongetwijfeld met gemengde gevoelens in ontvangst. De gedachten van de infanterist zullen –hoe kan het ook anders– teruggaan naar zijn gesneuvelde collega. Kameraadschap, blindelings vertrouwen staan immers hoog in het vaandel van elitemilitairen.
Op het Binnenhof staan diverse eenheden opgesteld die eerder als eenheid de Willemsorde uitgereikt hebben gekregen, waaronder een Amerikaanse luchtlandingseenheid en een Poolse parachutistenbrigade voor hun bijdrage aan Market Garden.
Persoonlijke uitreikingen van de Willemsorde zijn niet dik gezaaid. De laatste toekenning, de eerste in zestig jaar, aan kapitein Marco Kroon, dateert van mei 2009. Nederland telt nog vier dragers van de Willemsorde. Behalve Kroon allemaal dik in de negentig.
Om iets voor halfelf treedt de koning, aan om de troepen te inspecteren. De spanning stijgt. Minister Hennis memoreert de „uitzonderlijke prestatie” en „excellent leiderschap” van Tuinman. „De manschappen gingen door het vuur. Letterlijk en figuurlijk.”
De koning roemt de „zelfoffering”, het „tactische optreden” en de „toewijding” van zijn dappere onderdaan. Vervolgens neemt hij de eed af. „Ik zweer mij als een getrouw en wakker ridder te zullen gedragen, mijn leven altoos te zullen veil hebben voor Koning en Vaderland...”
Tuinman steekt twee vingers omhoog. „Zo waarlijk helpe mij God almachtig.” Tuinman salueert, de koning salueert. Links op het plein gaat een militair tegen de vlakte.
Dan volgt hét moment. Met een klap op de linkerschouder van Tuinman geeft Willem-Alexander een ridderslag. De nieuwe ridder marcheert vervolgens naar de twee andere ridders, Marco Kroon en de Brit Ken Mayhew. Tuinman knielt voor de twee. Beide delen achtervolgens ook een ridderslag uit.
Het Wilhelmus schalt. Nederland is een oorlogsheld rijker. Een militair defilé volgt. Dan zoekt de koning snel de warmte van de Ridderzaal op. Samen met zijn ridders.
