Twintig weken geleden durfden Jan (24) en Martine (22) Hoogerbrug uit Lekkerkerk hierover niet te dromen. Toen keek Jan toe hoe vijf artsen streden voor het leven van kleine Anna. Het beeld van zijn doodgeboren zusje flitste steeds door zijn hoofd. Zou zijn eigen kind het halen? „Anna was lijkbleek. Ze had geen zuurstof. Op zo’n moment kun je echt geen blijde, kersverse vader zijn. Het duurde een tijd voordat ik die eerste, bange momenten had verwerkt.”

Onvoorbereid
Een heel dikke buik: dat was het enige dat opviel tijdens de 30-wekencontrole van Martine. Anderhalve week later braken haar vliezen. Veel te vroeg en Martine was nog niet met zwangerschapsverlof. „Het was middernacht, dus gelukkig gebeurde het thuis. Maar we waren totaal onvoorbereid. Jan moest op internet het telefoonnummer van de verloskundige zoeken en in de babykamer stonden alleen meubels. Ik had nog geen badje, spuugdoekjes, rompertjes of kruiken. Het kan helemaal niet, dacht ik steeds.” 

"Ik dacht: voorlopig lig ik in het ziekenhuis"

Halsoverkop moet het stel naar het ziekenhuis. Daar worden weeënremmers en longrijpers toegediend. „Er volgden allerlei onderzoeken en mijn bed werd steeds naar een andere ruimte gereden. Ze vertelden dat het nog wel negen weken kon duren tot de bevalling, met verplichte bedrust. Inmiddels was het dag geworden en we waren helemaal op. Je hoofd zit zo vol met wat er gebeurt. Ik dacht alleen maar: voorlopig lig ik in het ziekenhuis.” 

Operatie
Drie nachten lang heeft Martine ‘buikpijn’, maar ze schenkt er geen aandacht aan. „Ik had totaal niet door dat ik weeën had. De derde nacht ontdekte de gynaecoloog dat ik al aan het bevallen was.”

"Ik zag negen mensen om haar bed staan"

Jan wordt om half vier ’s nachts uit bed gebeld. Of hij nu meteen naar het ziekenhuis wil komen. „Daar aangekomen zag ik negen mensen om het bed van Martine staan: vijf voor de bevalling en vier om het kindje op te vangen. Ik schrok me naar. Er stonden twee kinderartsen tussen, terwijl dat er normaal maar één is. Achteraf hebben we dat echt als leiding gezien. Anna gaf geen teken van leven. Reanimaties van beide artsen waren nodig om haar leven te redden.”

Anna begint te ademen en wordt in de couveuse gelegd. Jan en Martine mogen haar even aanraken. Maar dan valt Anna’s ademhaling weer weg. „Niet haar slokdarm, maar haar longen bleken verbonden met haar maag. Dat was een heftige boodschap. Nog diezelfde dag moest ze geopereerd worden.”

Jan en Martine beleven spannende dagen, waarin ze machteloos moeten afwachten. „Het kunnen terugvallen op je eigen ouders is dan enorm belangrijk”, vertelt Jan. „Mijn ouders hebben iets dergelijks meegemaakt. Ik ben geen prater, maar bij mijn moeder kon ik terecht. Zij heeft me enorm gesteund die dagen.”

"Nu kijken we terug en denken: hoe hebben we dat volgehouden?"

Verbonden
Acht weken ligt Anna in het ziekenhuis, nog twee keer moet ze geopereerd worden. Jan en Martine verblijven in het kraamcentrum, in het Ronald McDonaldhuis en later thuis. „Dat laatste was echt het beste”, verzekert Jan. „We kregen weer een ritme. Ik pakte wat werk op en Martine was overdag bij Anna. ’s Avonds aten we samen en daarna gingen we weer op bezoek. We leefden in een roes en daarom lukte het. Nu kijken we terug en denken we: hoe hebben we het kunnen volhouden?”

Even denkt Jan na. „Ik heb een eigen bedrijf, maar wat ik nooit verwacht had van mijzelf gebeurde: ik kan als het nodig is mijn werk ineens laten vallen voor mijn gezin. Zo’n baby is je eigen vlees en bloed, daar ben je zo aan verbonden. Daar wijkt alles voor.”

Nu is Anna thuis. Ze kan slikken, zuigen en zelf ademen. Spugen doet ze nauwelijks. De artsen staan voor een raadsel hoe het zo goed kan gaan. „Wij weten Wie erboven staat. Gods leiding ervaren we heel duidelijk. Haar hele leven zal Anna voorzichtig moeten eten en altijd zullen de ziekenhuiscontroles terugkomen. Maar nu zijn we bij elkaar en we beseffen hoeveel dat waard is. De eerste week thuis was erg intensief. Ademt ze nog wel? Verslikt ze zich niet? Zullen we haar overdag beneden laten slapen? We hebben zo duidelijk de kwetsbaarheid van haar leven gezien, we moeten opnieuw leren loslaten. Nu slaapt Anna met een babyfoon op haar kamer in haar eigen bedje. We mogen met vertrouwen de toekomst in.”

Wil jij regelmatig het beste van jongerensite Puntuit (voor jongeren van 12 tot en met 25 jaar) op je smartphone ontvangen? Dat kan nu ook door je aan te melden bij de redactie via WhatsApp. Puntuit voegt je dan toe aan een lijst, waarna je af en toe een link naar een artikel –eentje die je gelezen/gezien moet hebben– krijgt toegestuurd.