Verwijderd, maar nog niks gemist

Haar vriend verwijderde zijn account twee jaar geleden al. Het duurde voor Henriëtte Human (19) (middelste op de foto) uit Dirksland nog een jaar voordat ze daar ook aan toe was.

„Ik had het gevoel dat ik wat zou missen als ik mijn account zou verwijderen. Ik wilde graag op de hoogte zijn van wat anderen deden. Via Facebook kreeg ik mee waar mijn klasgenoten naartoe gingen op vakantie. Wie er in het dorp zwanger was. Als anderen dan vertelden dat die of die een kind verwachtte, kon ik erover meepraten. Verder deed ik zeker twintig keer mee aan like&win-acties. Dan moest je een bericht delen om kans te maken op bijvoorbeeld een BBQ-pakket van de slager. Het heeft me nooit iets opgeleverd.

Een lezing bij ons op het eiland zette me aan het denken. Het ging over de vraag hoe je als christen in het leven staat. Draait het om gelikte vakantiefoto’s? Om het uiterlijk? Is het verlangen om zoveel mogelijk van anderen te weten gezond? In de Tien Geboden staat: Begeer niet wat een ander heeft. Dat deed ik juist constant.

Ik besloot Facebook te verwijderen. En bij WhatsApp zette ik de meldingen uit. Mijn telefoon bliept en rinkelt nu niet meer. Het is een dood ding. Ik houd nu tijd over. Die tijd vul ik in met het lezen van goede boeken over geloof, studie en andere nuttige zaken. Ik heb door Facebook nog niks gemist. Behalve de berichten van het Reformatorisch Dagblad natuurlijk.”

Stoppen als het kon

Als het even kon, had Chris van Moolenbroek (21) uit Terneuzen zijn Facebookaccount al verwijderd. Het is dat hij de openbare Facebookpagina van het koor Met Hart en Stem uit zijn woonplaats beheert.

„Toen ik –nu ruim zes jaar geleden– met Facebook begon, deed ik dat om contacten te leggen en te onderhouden. Mijn vrienden zaten er ook op. Via de site speelden we spelletjes met elkaar. Zoals ”Landleven”.

Inmiddels zijn we jaren verder en ken ik de meeste schoolvrienden van toen niet meer. De mensen die ik nog wel spreek, heb ik op WhatsApp. Dat maakt Facebook voor mij overbodig.

Toch heb ik mijn account nog, omdat ik beheerder ben van de pagina van ons koor. Met die pagina willen we jonge leden werven. Niet dat dat goed werkt, maar we proberen het wel. Zo kondig ik de zangavonden aan via sociale media. En na afloop deel ik een fotoverslag van de avond. Zo willen we laten zien hoe mooi en gezellig het was.

Tussendoor plaats ik nieuwtjes van het koor. Vorig jaar vierden we ons 35-jarig jubilieum en stonden we in de plaatselijke krant. Zo’n bericht is leuk om te delen.”

Dagboek op Facebook

Vrienden posten steeds minder op Facebook, ziet Willeke Hoekstra (20) uit Urk. In haar tijdlijn verschijnt meer en meer reclame. Toch peinst ze er niet over haar account te verwijderen.

„Ik scroll vooral op Facebook. Dan kom ik interessante dingen tegen. Foto’s van vrienden, nieuwsupdates van NOS of Trouw en informatie van de pagina’s die ik volg.

Zusenliefde, heet een van de pagina’s die ik heb geliket. Elke ochtend posten zij een Bijbeltekst. Na het ontbijt klik ik op Facebook die tekst aan. Dan opent een dagboekstukje. Vervolgens zet ik mijn internet uit zodat ik niet gestoord kan worden. En zo begint mijn dag.

Ik heb weleens gekeken wat een papieren dagboek kost. Die zijn zo 20 euro per stuk. Dat heb ik er niet voor over. Ik doe het al twee jaar op deze manier, dus ik heb al 40 euro bespaard.

Zelf post ik niet zo vaak iets op Facebook. Maar ik ben pas getrouwd en toen heb ik wel foto’s van de trouwerij gedeeld. En toen mijn broertje onlangs vervoer nodig had naar zijn werk, deelde ik zijn oproep. Zo kreeg hij meer bereik. Via mij kreeg hij vervoer, dat vind ik mooi.

Ik beleef aan Facebook nog te veel plezier om te stoppen. En het is ook handig. Op de school waar ik werk als onderwijsassistent, hebben we een vrij lastige spellingmethode. Via Facebook hebben we over deze lesmethode contacten met leerkrachten uit heel Nederland. Die posten woordzoekers en bordspellen om de methode aantrekkelijker te maken.”

Nog een week om account te behouden

Meer dan een decennium zat Willemien (niet op de foto) op Facebook. Maar over een week is het account van de 26-jarige voorgoed verdwenen. Als ze haar beslissing tenminste niet terugdraait.

Toen de mensen om haar heen overstapten van Hyves naar Facebook, ging Willemien mee. „Ik postte een droevige smiley toen mijn opa overleed. Ik zette online wat me bezighield. Als ik wegging met vriendinnen, zette ik foto’s online. Ik vond het ook leuk om van het leven van anderen op de hoogte te blijven.

De laatste jaren plaatsten vrienden steeds minder op Facebook. Steeds vaker zat ik doelloos te scrollen. Ik begon daar vaak al mee als ik de wekker op mijn telefoon uitzette. Automatisch klikte ik dan op de Facebook-app. Die slechte gewoonte kostte me veel meer tijd dan ik me in eerste instantie realiseerde. Ik overwoog te stoppen. Ik wilde mijn tijd beter besteden.

Maar voor ons koor moesten we nog nieuwe leden zien te werven voor het voorjaarsproject. Ik besloot: tot het nieuwe jaar blijf ik op Facebook. Begin januari heb ik mijn account dus opgezegd. Die beslissing kan ik nog een maand lang terugdraaien. Maar dat ga ik niet doen. Ik wil dat alles definitief wordt verwijderd.

Nog steeds open ik op mijn telefoon soms per ongeluk de app van Facebook. Het is een gewoonte. Maar ik heb geen spijt van mijn keuze dat ik ben gestopt. Als ik op mijn telefoon zit, wordt mijn hoofd niet leeg. Dat wil ik wel graag. Ik hoop meer tijd te krijgen om me ’s ochtends aan te kleden, te ontbijten en bezig te zijn met het geloof.

Instagram is nu populair. Maar daar wil ik ook mee stoppen. Binnen twee maanden. Eerst maar eens definitief afscheid nemen van Facebook.”